داستان تاریک یک روشــنایی / فان پاتوق

- بانو
همیشه با همان کلاه لبه دار بزرگ، می آمد و می نشست روی نیمکت های یخ بسته ی پارک. کت و دامن یشمی اش مندرس و نخ نما شده بود، ولی هنوز هم مشخص بود که به دست یکی از بهترین خیاط ها و در یکی از بهترین خیاط خانه های زمان خودش دوخته شده. گل سینه ی سنگ فیروزه، با قاب طلایی رنگ روی سینه ی کتش خودنمایی می کرد. نگاهش خسته و غمگین، اما نافذ و گیرا بود. پشت آن اندام خمیده و نحیف، وقار و متانت زنی نجیب زاده پنهان شده بود. زنی که مثل من، از زمان جا مانده بود. احتمالا مثل من صفحه های گرامافون را ردیف می کرد کنار صندلی گهواره ای اش و دانه دانه آن ها را گوش می داد. شاید هنوز نور شمع را به نور لوستر ها