تا دور دست ها / خراسان

-تا دور دست ها
در عصر انتظار، خسته و نا اميد كه مي شوي، به دنبال مفر و پناه گاهي مي گردي براي لختي درنگ، ...هر دري را كه مي زني تنها، تنهايي است كه در به رويت مي گشايد و به استقبالت مي آيد.رويت را كه بر مي گرداني پيچك هاي سرد و بي مهري را مي بيني كه سخت بر درخت تنومند فرهنگت چسبيده اند و هر لحظه حلقه محاصره را تنگ تر و تنگ تر مي كنند.در اين سكوت و تنهايي صدايي جز ضربان وحشت زده قلبت نمي شنوي.سوار بر توسن نفس مي شوي، به هر سو كه مي روي، دامي تازه، فريبي جديد و ... باز وحشت و وحشت؛ آيا مفري هست؟هر گاه چون آهويي سرگشته از دام صياد غفلت و ناداني گريختي مي تواني در آغوش گرم و پر مهر كتاب مأمن