نواي نور! / قدس

-نواي نور!
نواها، آن گاه كه به هم آميخته مي شوند، دلها و جانها را تكان مي دهند. صداي نقاره حرم، هشداري بود كه مرا از خويشتن رها كرد؛ كاروان گذراي عمر، دراي خويش را اين چنين به گوشم رسانيد. زمان زيادي نداشتم!دير مي جنبيدم، غروب زندگي ام فرا مي رسيد؛ به ياد آوردم كه فرصت زياد نيست، در لحظه بايد زيست!
دستهاي معرفت جويم را بر آستانه آسمان هشتم فرا بردم و با نگرش به پرواز حجم سپيدي از كبوتران، دلم را به آنان سپردم تا فرا برند و مطهرش كنند!
در تقاطع گنبد طلا و نورانيت عرش خدا، جرقه اي زيبا، آتش عشق را در انديشه ام برافروخت. پس، سر به زير افكندم. وادي به وادي راه جستم و پيش رفتم و د