صدای چکمه / فان پاتوق

-
فاني پوتيت عروسك پارچهاي محبوبش را زير بغلش گرفت و چهار زانو جلوي ايوان خانه دايي جونز نشست.
خورشيد ديرهنگام بعدازظهري از ميان برگهاي درخت بزرگ بلوط ميتابيد و نور لرزانش را به روي اتاق ميانداخت. تمام حواس بچه را نور طلايي خورشيد به خود معطوف كرده بود و به گونهاي نگاهش به بالا دوخته شده بود كه انگار هيپنوتيزم شده است. صداي صحبت يكنواختي از اتاق ميآمد.
«الن خوشحالم كه امروز با ما به كليسا اومدي. چرا شب نميموني؟ ديگه خيلي دير شده، قبل از اينكه به خونه برسي هوا تاريك ميشه.»
مادر فاني جواب داد: مهم نيست سالي. ميدوني كه ليج به شام چقدر حساسه! براي اون و پسرا غذا روي اجاق گذ