مارکس و هگل؛ پيام آوراني که از امت خويش بيزارند / فان پاتوق

- طبق افسانه يي که به طور خستگي ناپذير منتقدان مارکس بر سر زبان ها انداختند، مارکس فرد خودپسند درمان ناپذيري بود که کارگرهاي سوسياليست را تحقير مي کرد و آنها را ابلهان و کودکاني مي دانست که حرف هاي بزرگ تر از دهانشان مي زنند. براي مثال روبرت پاين زندگينامه نويس به «نفرت مارکس از بشر و به ويژه آن قسمتي که کارگر مي ناميد» اشاره مي کند. حتي مارکس شناس فرهيخته يي چون پروفسور شلومو آوينري مي نويسد؛ «نظر بدبينانه مارکس درباره توانايي طبقه کارگر براي شناخت اهداف خود و تحقق بخشيدن به آنها بدون کمک روشنفکرانه بيروني اغلب به خوبي عيان است.»1 في المثل اين اظهار وي است که انقلاب ها هرگز با توده ها، آغاز نم