دانه کوچک / فان پاتوق

- دانه كوچك بود و كسی او را نمیدید...
سالهای سال گذشته بود و اوهنوز همان دانه كوچك بود.
دانه دلش میخواست به چشم بیاید امانمیدانست چگونه.
گاهی سوار باد میشد و از جلوی چشمها میگذشت...
گاهی خودش را روی زمینه روشن برگها میانداخت و گاهی فریاد میزد و میگفت:
من هستم، من اینجا هستم، تماشایم كنید.

اما هیچكس جز پرندههایی كه قصد خوردنش را داشتند یا حشرههایی كهبه چشم آذوقه زمستان به او نگاه میكردند، كسی به او توجهنمیكرد.

دانه خسته بود از این زندگی، از این همه گم بودن و كوچكی خستهبود، یك روز رو به خدا كرد و گفت: نه، این رسمش نیست.
من به چشمهی