ما فقط از آينده ميترسيم(منيرو رواني پورپور) / فان پاتوق

-
ما شاعر بوديم و خاطرهاي نداشتيم. هر روز بعدازظهر، شايد از ساعت چهار توي آن خيابان، جلوي كتابفروشي ميايستاديم حرف ميزديم، شعر ميخوانديم و بحث ميكرديم. هر روز همين بود كه بود. كلمات ديگر حقيقي نبودند، فقط انگار مثل دستهاي مگس رد ما را ميگرفتند و تا به كتابفروشي ميرسيديم وزوز، بالاي سرمان پرواز ميكردند. و بعد خسته اگر ميشديم قهوهخانهاي بود كنار كتابفروشي كه مينشستيم، چاي ميخورديم و باز صداي وزوز مگسها در قهوهخانه ميپيچيد تا آروارههايمان خسته ميشد و ما بلند ميشديم.

روبروي كتابفروشي آن طرف خيابان يك رديف مغازه بود و خانههايي كه بالاي آن مغازهها بود و ما هرگز نديده بوديم تا آن ر