کویر غربت ... / فان پاتوق

- در این کویر غربت راه می رفتم تنهای تنها
این تنم چه قدر خسته بود
به دنبال سایبان نگاهی هر روز پی این سراب ها می دویدم
اما این بارچشم های منتظرم بی پاسخ نماندند
خیره به چشم های او ، انگاری دلم سال هاست می شناسدش
نمی توانستم چشم هایش را به دریا تشبیه کنم
اما هر چه بود سیرابم می کرد
همان موقع بود که با چشم هایش پیمان بستم که تا باشد هستم
نگاهم را سایبانش کردم
خیالش لطیف تر از آن بود که زیر هجوم آفتاب این کویر تاب بیاورد
چقدر خسته
انگار خودم را در آیینه می دیدم
مشک صدایم پر بود، می توانستم با او قسمتش کنم، تکانش که می داد