سکوتی که رعب آور نیست / فان پاتوق

- چمدان ها را به زیر تخت هل می دهم. عقربه ی ساعت در نزدیکی عدد یازده ایستاده و دقیقه شمار هم در جایی روی صفحه.امشب از آن شب هاست که دیر می آیی، شاید هم اصلا نیایی. به تعداد پیک هایی که نوشیده ای بستگی دارد. صبح، نه ظهر برمی گردی خانه. خواهی گفت: ببخش خانه ی ارمنی ها بودم می دانی که، شراب دست سازآنها چیز دیگری ست و می نالی که ای کاش خجالت نمی کشیدم و بیشتر می نوشیدم.چه فرقی می کند کم یا زیاد، ظهر بر می گردی خانه. قرار نیست بپرسی نهار چه شد؟ من در اتاق کارم پشت میز تحریرنشسته ام و صدای باز وبسته شدن در کابینت ها و یخچال را می شنوم. چهار سال پیش گفته بودم:اهل آشپزی نیستم. و توگفتی:غذا برایم مهم نی