؛شايد روزي تو به ديدارم بيايي / خراسان

-؛شايد روزي تو به ديدارم بيايي
؛پله ها را يكي يكي بالا مي روم. از همان لحظه اي كه راه افتاده ايم مدام يك آيه را توي ذهنم تكرار مي كنم. «بسم الله الرحمن الرحيم» همين يك آيه براي تمام نگراني هايم كافي است. براي آن كه باور كنم كه چه مي بينم و آن چه را كه مي بينم بايد در ديده نگاه دارم. از اين كه بخواهم دست خوش احساس شوم و نم اشكي گوشه چشمانم را نوازش دهد، مي هراسم. نكند با خودشان فكر كنند كه چه با ترحم نگاهشان مي كنم، نكند واژه واژه هايم به جاي آن كه بخواهند در خدمت شان باشند در آزارشان باشند. براي لحظه اي چشم هايم را مي بندم و باز تكرار همان آيه و باز بسم الله الرحمن الرحيم.وارد سالن كه مي