كاش باور نمي كردم / خراسان

-كاش باور نمي كردم
چاوشان

آهسته و آرام كنار مسجد همچون ديگران در زير چادر سياهش گريه مي كرد. در شب هاي قدر كه مانند ديگران به مسجد رفته بودم، او هم آن جا بود.

همان شب اول توجه مرا به خود جلب كرد. چهره زرد رنگ و تن ضعيف او حتي ناي برداشتن يك قدم را هم نداشت اما هر سه شب آمده بود و لحظه اي آرام و قرار نداشت.

شب آخر وقتي وارد مسجد شدم، بي اختيار به دنبال او گشتم، همان جايي كه دو شب قبل نشسته بود، پيدايش كردم. آرامش ظاهري او، گريه هاي سوزناكش، مرا بر آن داشت كنارش بنشينم تا شايد از حال و هواي او من هم فيضي ببرم.

وقتي كنارش نشستم آهسته سلام