- ابو محمّد حسن بن علی، ملقّب به تقی الدین، معروف به ابن داوود ـ چنان كه در كتاب رجالش گفته است ـ پنجم جمادی الآخر 647 هـ . ق ولادت یافت.
[2] در كتابهای تراجم به محل ولادتش، اشاره نشده؛ اما از آن جا كه نزد دانشمندان نام آور حلّه دانش آموخته، احتمالا بیشتر عمرش را در این شهر گذرانده و در همین شهر نشو و نما كرده است. نیز به قرینه این كه ابن داوود، استادش ابن طاووس را «بغدادی التحصیل» خوانده و از سوی دیگر، گفته كه: تا هنگام مرگ قرین او بوده، روشن می‌شود كه گویا مدتی نیز در بغداد اقامت داشته است. همچنین بر اساس بیتی از ارجوزه «عقد الجواهر»،