عمر در اشعار پارسی / پی سی سیتی

-عمر در اشعار پارسی

بد عهدي عمر بين كه يك هفته زشاخ گل
سرزدوغنچه كردوبشكفت وبريخت
كوكب خراساني

عمرت به سر آمد و زمان نيست بسي
در ورطة غفلتي، نداني چه كسي
اكنون كه نفس هست غنيمت بشمار
شايدكه دگربرون نيايد نفسي
مهدي سهيلي

به غفلت عمر شد«حافظ»بيابامابه ميخانه
كه شنگولان سرمستت بياموزندكاري خوش
حافظ

از عمرچواين يك دو نفس بيش نداريم
بنشين نفسي تانفسي با تو برآريم
خواجوي كرماني

چو كورديده نبيندچرابسوزدشمع؟
چوعمرديرنپايدچرابميرم زود