چه تابان است گهی با شور چگوارا / پی سی سیتی

-خاطره ها بخودی خود دیالکتیک ِ شور و اندوه را در یک چکامه پرتو میزند . شور برای آنکه هنوز زمان و زمانه به شوریدن نیازمند است ، اندوه برای آنکه هنوز تراکم غم به انرژی مؤلد تبدیل نگشته است .
چگوارا سراپا شور و شرافت و شعف است . چگوارا این چهرۀ جذاب و دلیر قرن بیستم هنوز با لبان حماسی به سوی قرن سپتمبری میخندد . صدای پای چگوارا از کوچه های گل افشان امریکای لاتین از فراز آسمان افریقا به دهلیز های خونین شرق میگذرد .
کیست که برکرۀ زمین خنده کند گریه کند و چگوارای افسانوی را به حیث یکی از بزرگترین نجات دهندۀ خود حساب نکند . کیست که قهقۀ دشمنان بشریت را با لبخند چگوارا زایل نسازد .
اف