- یباترین واژه‌ی زبان پارسی که تا چندی پیش همه آن را عربی می‌دانسته‌اند و در چامه و ادب پارسی و به ویژه هستی شناسی ایرانی جای گاهی بلند و برجسته دارد واژه‌ی (عشق) است. این واژه ریشه‌ی هند و اروپایی دارد و پیشینه‌ی آن بدین گونه است:
![[تصویر: asheghoone.gif]](http://www.asheghoone.com/wp-content/uploads/2008/05/asheghoone.gif)
واژه‌ی (عشق) از iška اوستایی به چم خواست، خواهش، گرایش ریشه می گیرد که آن نیز با واژه‌ی اوستایی iš به چم (خواستن، گراییدن، آرزو کردن، جست‌وجو کردن) پیوند دارد. واژه‌ی اوستایی iš