یادداشتی از بهاره علیرضایی؛ هموطن خوزستانی ام می میرد بس که هوا ندارد…

-هموطن خوزستانی ام می میرد بس که هوا ندارد… وضع فجیع و اسف بار هوای خوزستان و صبر ایوب وار مردمش؛ گویا دیگر برای مسئولان و آنان که باید کاری کنند عادی شده و قرار نیست فکری به حال این روزهای آن کنند. مردم خوزستان با هر دم خاک نفس می کشند همان خاکی که روزی جوان و خون دادند برایش… ریه ها و شش های مردم وطنم مملو از خاک است و سینه هایشان پُر از غم و اندوه… مردم وطنم از قطعه های آهن که برق را از کار انداخت سخت ترند. باور کنید قلب ما هم،چون ریه های شما به هنگام تنفس خاک به درد می آید؛اما چه می توان کرد؟ که دست مردم از چاره کوتاه است. و آن ها هم که می توانند و باید نیز با برخی استدلالات و توجیهات راهی