-پيرم نه با موي سپيد
گاهي روزها كه خشونت اتفاقات ناباور، انگشت را بر دهان حيراني‌ام مي‌نشاند احساس پيري مي‌كنم، همان احساسي را كه يك پير سن، هنگام بالا رفتن از پله‌هاي بلند يك آپارتمان تجربه مي‌كند.
به دنبال دليل كه مي‌گردم، وا مي‌مانم. فهم هر چيز برايم سخت مي‌شود. با خود مي‌انديشم كه گويي قرار نيست دهانه زخم اين خستگي‌ها جمع شود.
خود را در برابر رشته كوه‌هاي توجيه ناپذير تنها مي‌بينم. در خلال سال هايي كه در آنها به ز