یک لیوان چای، یک لبخند / ایران

-مریم سادات گوشه
ساعت چهار بعد از ظهر پنجشنبه وارد راهروی آسایشگاه می شوم. چراغ ها همه خاموشند و هوا بارانی است. در تاریک روشن انتهای راهرو پرستاری با لباس های سفید ایستاده و به عکس های روی دیوار زل زده. عکس های شهدای آسایشگاه ثارالله:
«نریمانی هم رفت؛ من پانزده سال است که اینجا هستم و در این مدت این چهارمین جانباز نخاعی است که شهید می شود. فروردین سال 60همان اوایل جنگ در ذوالفقاریه آبادان توی سنگر مشغول پر کردن تفنگ بوده که یک خمپاره سنگرش را زیرو رو می کند. حالا هم بعد از 34 سال از آن حادثه بالاخره آرام گرفت.» اشک مجال حرف زدن نمی دهد. زیر هر کدام از عکسها نام شهدا نوشته شده؛ جان