ناگهان چه قدر زود دير مي شود / ایرنا

- غبار بي تفاوتي را بر آينه دل نشانديم تا عشق، محبت و احترام را قرباني غرور خود كنيم. آنقدر در روزمرگي هاي تكراري خود گم شديم كه زمان به گواه نشسته كه ما راه و رسم فرزند بودن را فرموش كرده ايم. پدر و مادر، اين دو يار هميشگي زندگي را، اين دو مهربان و اين دو گنج پنهان در دل خانه هاي قديمي و كاهگلي خاطرات را در گوشه اي از خانه سالمندان جا گذاشتيم تا ديگراني گوشه اي هر چند اندك از وظيفه فرزندن بودن ما را برايشان ادا كنند. وقتي دل مادر از تنهايي و نامهرباني مي گرفت، غبار آسمان را اخم ابرها و گريه هاي آسمان را باران ناميديم. وقتي اشك هاي گرم پدر را به دلتنگي اش براي سالهاي گذشته خود و تنها مربوط