صدا كن مرا / راسخون

صدا كن مرا شاعر: سهراب سپهري صدا كن مرا صداي تو خوب است صداي تو سبزينه آن گياه عجيبي است كه در انتهاي صميميت حزن مي رويد در ابعاد اين عصر خاموش من از طعم تصنيف در متن ادراك يك كوچه تنها ترم بيا تا برايت بگويم چه اندازه تنهايي من بزرگ است بيا با هم از حالت سنگ چيزي بفهميم بيا زودتر همه چيز را ببنيم در اين كوچه هايي كه تاريكند من از حاصلضرب ترديد و كبريت مي ترسم من از سطح سيماني قرن مي ترسم بيا تا نترسم من از شهرهايي كه خاك سياهشان، چرا گاه جرثقيل است مر