همراه با کودکان حـرم / همشهری

-- همشهری دو - مریم سمائی: به این سو و آن سو می دود، بی صدا اشک می ریزد، گریه می کند، گاهی آرام می نشیند و به دوردست خیره می شود، گاهی می دود و با کفش هایی که به پایش بزرگ است بار ها به زمین می افتد، می دود و می نالد، می دود و می گرید، می دود و نام پدر را فریاد می زند.دخترک آرام و قرار ندارد، بر سر و رویش خاک غربت نشسته و خانه و کاشانه اش ویران شده است، او که روزی شاهزاده زیبای پدر و مادرش بود و نازش هزاران بار خریدار داشت، حالا بر تلی از خاک نشسته و دیدن دوباره آنها را آرزو می کند. کودک معنای جنگ را نمی داند اما تلخی جنگ را به اجبار می فهمد. کودک هیچ نقشی در بحران ندارد اما در بحران جان می دهد