گلهاي پژمرده را پژمرده تر نكنيم / ایرنا

- آرام و بي صدا در گوشه اي از اتاق نشسته و از پنجره كوچك فلزي كه با ميله هاي آهنين اطراف آن پوشيده شده است، بيرون را تماشا مي كند. هراز گاهي روسري خود را مرتب مي كند و دوباره به دوردست چشم مي دوزد. اطرافيانش عنوان مي كنند كه او مدتهاست سكوت اختيار كرده است و با هيچ كسي حرف نمي زند. نزديك تر مي روم، در چشم هايش غم سنگين نا اميدي موج مي زند. غمي كه شايد به دليل حس طرد شدن از سوي نزديك ترين بستگانش او را وادار به سكوت كرده و در دنياي خود را به روي همه شادي هايي كه يك سالمند مي تواند داشته باشد، بسته است و ترجيح مي دهد با كسي صحبت نكند تا وادار نشود از جور روزگار و ملالت هايي كه تحمل كرده است براي