خودش بود؛ آقا معلم مردم / همشهری

-مردی که شتاب داشت در همه چیز؛ در گفتن، در نوشتن، در راه رفتن و گاه در این شتاب سکندری هم می خورد. جلال از مردم بود. از خاندانی روحانی برخاست اما به کار پرداخت به بنایی و نقاشی و کار برق و کار گِل. رویکرد او در آغاز جوانی نوعی اعتراض بود، به سنت های دست و پاگیر و راهنما به چپ زد، مدتی بر آن جاده راند آنگاه زمانی که دریافت پاسخگوی نیاز درونی او و نیازهای جامعه این راه نیست و آن راه به ترکستان می رود، به شیوه پدران باردیگر به سنت پرداخت. به گذشته روی کرد اما در گذشته نماند. می خواست گذشته پلی باشد برای آینده. جلال به زبان مردمش سخن گفت. نیک می دانیم که ادبیات ما زبان مردمی نداشت و زبان مکتوب از ز