-
ياقوت روان بخش تو تا قوت روانستشاعر : خواجوي کرماني چشمم ز غمت چشمه‌ي ياقوت روانستياقوت روان بخش تو تا قوت روانستموئي بميان آمده يا موي ميانستآن موي ميان تو که سازد کمر از مويليکن سخن ار هست در آن پسته دهانستدر موي ميانت سخني نيست که خود نيستپيوسته ز ابروي تو پشتم چو کمانستتا پشت کمان مي‌شکند ابروي شوختکز پسته‌ي تنگ تو يقينم بگمانستبا ما به شکر خنده درآ زانکه يقينمگوئي که چنانست که با ما نچنانستگفتند که آن جان جهان با تو چنان نيستما در غم آنيم که او در غم آنستپنداشت که ما ر