حکم خواندن نماز با لحن و صوت / وارث

-وارث : «لَحْن » مصدر است، جمع آن «أَلْحَان» و «لُحُون» می باشد. [1] گاهی «لحن» به سخن و کلام نسبت داده می شود و گاهی به صداها. هر گاه «لحن» به کلام و سخن نسبت داده شود در بیشتر موارد به معناى بر گرداندن ظاهر کلام از قاعده ادبی و غلط ادا کردن کلام از حیث اعراب و بنا است. بدیهی است که این نوع از لحن مذموم و ناپسند باشد. «لحن» در برخی موارد نیز به معنای بیان کردن کلام به کنایه و تعریض و فحوى است، و این در نزد اکثر ادباء از جهت بلاغت ممدوح است. [2] اما هر گاه «لحن» به صدا نسبت داده شود به معنای آهنگ های مختلف، [3] و خروج صدا از