آثار بدیع هنرمند بدون دست آذربایجانی/ وقتی دل و پا یکی می شود / احرار

-بعد از گذر از میدان ساعت که هنوز هم گواهی قدمت تبریز است و برج ساعت آن که هر ?? دقیقه با طنین موزون زنگ هایش گذر زمان و عمر آدمی را به رهگذران هشدار می دهد، از خیابان مقصودیه می گذرم و در انتهای کوچه ای مشرف به مسجد میدان، به منزلگاه جوان معلولی می رسم که اراده را در هنرهایش معنا کرده است و با تکیه بر قدرت پاهایش آثار هنری زیبایی خلق می کند. در می زنم و جوانی رعنا و قد بلند در را به رویم می گشاید، به جای دست دادن باهم روبوسی می کنیم چون از داشتن هر دو دست محروم است، این جوان همان «رحیم عظیمی» نگارگر معلول است، با خوش رویی تمام مرا به داخل خانه دعوت می کند، خانه ای باصفا که بوی د