-
تهران چقدر به آسمانخراش نیاز دارد؟ کارگران مشغول کارند؛ آهسته و پیوسته، چشم‌هایشان خزیده زیر کلاه‌های ایمنی و چشم دوخته‌اند به کوهی از بتون و آهن و میلگرد در دره‌ای عمیق. نگاه‌مان نمی‌کنند، نگاه‌شان می‌کنیم و لنز دوربین را زوم می‌کنیم روی دره‌ای که آنها مثل مورچه‌های بی‌خواب کف آن در حرکتند. نگاه‌مان می‌کنند، سریع شست‌شان خبردار می‌شود که خبری است. کارگری سینه سپر می‌کند، می‌ایستد مقابل شکاف حفاظ‌های آهنی و دید لنز را می‌بندد؛ عکاسی ممنوع.