-شگفتی بزرگ و کوچک، به نام مورچه(در ساحل نهج البلاغه)
به مورچه و كوچكى پیكر و نازكى اندامش نگاه كنید كه به گوشه چشم نمی آید و اندیشه به آفرینش آن راه نمى یابد، چگونه به روى زمین راه مى رود و براى به دست آوردن روزیش مى جنبد و دانه را به لانه اش می برد و انبار مى كند و در تابستان براى زمستانش فراهم مى آورد و به گاه گرما براى سختى سرمایش ذخیره مى كند؛ خداوند روزى او را كفالت مى فرماید و به تناسب نیازش روزیش مى دهد مسافرت که می روی، تصمیم که می گیری روزی را در دل طبیعت