-پردگی بامداد
اوستا در جریان تبعید امام به سال 43 قصیدهای پنجاه و شش بیتی با عنوان «پردگی بامداد» سرود، و آن قصیده این است: بازم نه دیده خفت و نه اندیشه آرمید نی زان امیر قافله شب، خبر رسید آن بامداد پردگی شب، كه از افق سربرزد و به پرده شب گشت ناپدید و آن آفتاب دانش و انصاف و مردمی در شهر بند فتنه اهریمنی چه دید؟ بانگ سمند صاعقه افشان او چه شد؟ کاتش به دیولاخ ستمگستری کشید؟ بس حلقه های آه به مهراب صبحدم زد آرزو به بوی تو ای