لَا أُقْسِمُ بِهَٰذَا الْبَلَدِ﴿1﴾ |
|
قسم به این شهر مقدّس [= مکّه]،﴿1﴾ |
وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَٰذَا الْبَلَدِ﴿2﴾ |
|
شهری که تو در آن ساکنی،﴿2﴾ |
وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ﴿3﴾ |
|
و قسم به پدر و فرزندش [= ابراهیم خلیل و فرزندش اسماعیل ذبیح]،﴿3﴾ |
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ﴿4﴾ |
|
که ما انسان را در رنج آفریدیم (و زندگی او پر از رنجهاست)!﴿4﴾ |
أَيَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ﴿5﴾ |
|
آیا او گمان می‌کند که هیچ کس نمی‌تواند بر او دست یابد؟!﴿5﴾ |
يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُبَدًا﴿6﴾ |
|
می‌گوید: «مال زیادی را (در کارهای خیر) نابود کرده‌ام!»﴿6﴾ |
أَيَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ﴿7﴾ |
|
آیا (انسان) گمان می‌کند هیچ کس او را ندیده (که عمل خیری انجام نداده) است؟!﴿7﴾ |
أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ﴿8﴾ |
|
آیا برای او دو چشم قرار ندادیم،﴿8﴾ |
وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ﴿9﴾ |
|
و یک زبان و دو لب؟!﴿9﴾ |
وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ﴿10﴾ |
|
و او را به راه خیر و شرّ هدایت کردیم!﴿10﴾ |
فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ﴿11﴾ |
|
ولی او از آن گردنه مهمّ نگذشت!﴿11﴾ |
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ﴿12﴾ |
|
و تو نمی‌دانی آن گردنه چیست!﴿12﴾ |
فَكُّ رَقَبَةٍ﴿13﴾ |
|
آزادکردن برده‌ای،﴿13﴾ |
أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ﴿14﴾ |
|
یا غذا دادن در روز گرسنگی...﴿14﴾ |
يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ﴿15﴾ |
|
یتیمی از خویشاوندان،﴿15﴾ |
أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ﴿16﴾ |
|
یا مستمندی خاک‌نشین را،﴿16﴾ |
ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ﴿17﴾ |
|
سپس از کسانی باشد که ایمان آورده و یکدیگر را به شکیبایی و رحمت توصیه می‌کنند!﴿17﴾ |
أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ﴿18﴾ |
|
آنها «اصحاب الیمین»اند (که نامه اعمالشان را به دست راستشان می‌دهند)!﴿18﴾ |
وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ﴿19﴾ |
|
و کسانی که آیات ما را انکار کرده‌اند افرادی شومند (که نامه اعمالشان به دست چپشان داده می‌شود).﴿19﴾ |
عَلَيْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ﴿20﴾ |
|
بر آنها آتشی است فروبسته (که راه فراری از آن نیست)!﴿20﴾ |
