وَالسَّمَاءِ وَالطَّارِقِ﴿1﴾ |
|
سوگند به آسمان و کوبنده شب!﴿1﴾ |
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الطَّارِقُ﴿2﴾ |
|
و تو نمی‌دانی کوبنده شب چیست!﴿2﴾ |
النَّجْمُ الثَّاقِبُ﴿3﴾ |
|
همان ستاره درخشان و شکافنده تاریکیهاست!﴿3﴾ |
إِنْ كُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَيْهَا حَافِظٌ﴿4﴾ |
|
(به این آیت بزرگ الهی سوگند) که هر کس مراقب و محافظی دارد!﴿4﴾ |
فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسَانُ مِمَّ خُلِقَ﴿5﴾ |
|
انسان باید بنگرد که از چه چیز آفریده شده است!﴿5﴾ |
خُلِقَ مِنْ مَاءٍ دَافِقٍ﴿6﴾ |
|
از یک آب جهنده آفریده شده است،﴿6﴾ |
يَخْرُجُ مِنْ بَيْنِ الصُّلْبِ وَالتَّرَائِبِ﴿7﴾ |
|
آبی که از میان پشت و سینه‌ها خارج میشود!﴿7﴾ |
إِنَّهُ عَلَىٰ رَجْعِهِ لَقَادِرٌ﴿8﴾ |
|
مسلّماً او [= خدائی که انسان را از چنین چیز پستی آفرید] می‌تواند او را بازگرداند!﴿8﴾ |
يَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ﴿9﴾ |
|
در آن روز که اسرار نهان (انسان) آشکار میشود،﴿9﴾ |
فَمَا لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَلَا نَاصِرٍ﴿10﴾ |
|
و برای او هیچ نیرو و یاوری نیست!﴿10﴾ |
وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الرَّجْعِ﴿11﴾ |
|
سوگند به آسمان پرباران،﴿11﴾ |
وَالْأَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ﴿12﴾ |
|
و سوگند به زمین پرشکاف (که گیاهان از آن سر برمی‌آورند)،﴿12﴾ |
إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ﴿13﴾ |
|
که این (قرآن) سخنی است که حقّ را از باطل جدا می‌کند،﴿13﴾ |
وَمَا هُوَ بِالْهَزْلِ﴿14﴾ |
|
و هرگز شوخی نیست!﴿14﴾ |
إِنَّهُمْ يَكِيدُونَ كَيْدًا﴿15﴾ |
|
آنها پیوسته حیله می‌کنند،﴿15﴾ |
وَأَكِيدُ كَيْدًا﴿16﴾ |
|
و من هم در برابر آنها چاره می‌کنم!﴿16﴾ |
فَمَهِّلِ الْكَافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْدًا﴿17﴾ |
|
حال که چنین است کافران را (فقط) اندکی مهلت ده (تا سزای اعمالشان را ببینند)!﴿17﴾ |
