عَبَسَ وَتَوَلَّىٰ﴿1﴾ |
|
چهره در هم کشید و روی برتافت...﴿1﴾ |
أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَىٰ﴿2﴾ |
|
از اینکه نابینایی به سراغ او آمده بود!﴿2﴾ |
وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّىٰ﴿3﴾ |
|
تو چه میدانی شاید او پاکی و تقوا پیشه کند،﴿3﴾ |
أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْرَىٰ﴿4﴾ |
|
یا متذکّر گردد و این تذکّر به حال او مفید باشد!﴿4﴾ |
أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَىٰ﴿5﴾ |
|
امّا آن کس که توانگر است،﴿5﴾ |
فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّىٰ﴿6﴾ |
|
تو به او روی میآوری،﴿6﴾ |
وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ﴿7﴾ |
|
در حالی که اگر او خود را پاک نسازد، چیزی بر تو نیست!﴿7﴾ |
وَأَمَّا مَنْ جَاءَكَ يَسْعَىٰ﴿8﴾ |
|
امّا کسی که به سراغ تو میآید و کوشش میکند،﴿8﴾ |
وَهُوَ يَخْشَىٰ﴿9﴾ |
|
و از خدا ترسان است،﴿9﴾ |
فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ﴿10﴾ |
|
تو از او غافل میشوی!﴿10﴾ |
كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ﴿11﴾ |
|
هرگز چنین نیست که آنها میپندارند؛ این (قرآن) تذکّر و یادآوری است،﴿11﴾ |
فَمَنْ شَاءَ ذَكَرَهُ﴿12﴾ |
|
و هر کس بخواهد از آن پند میگیرد!﴿12﴾ |
فِي صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ﴿13﴾ |
|
در الواح پرارزشی ثبت است،﴿13﴾ |
مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ﴿14﴾ |
|
الواحی والاقدر و پاکیزه،﴿14﴾ |
بِأَيْدِي سَفَرَةٍ﴿15﴾ |
|
به دست سفیرانی است﴿15﴾ |
كِرَامٍ بَرَرَةٍ﴿16﴾ |
|
والا مقام و فرمانبردار و نیکوکار!﴿16﴾ |
قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَكْفَرَهُ﴿17﴾ |
|
مرگ بر این انسان، چقدر کافر و ناسپاس است!﴿17﴾ |
مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ﴿18﴾ |
|
(خداوند) او را از چه چیز آفریده است؟!﴿18﴾ |
مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ﴿19﴾ |
|
او را از نطفه ناچیزی آفرید، سپس اندازهگیری کرد و موزون ساخت،﴿19﴾ |
ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ﴿20﴾ |
|
سپس راه را برای او آسان کرد،﴿20﴾ |
ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ﴿21﴾ |
|
بعد او را میراند و در قبر پنهان نمود،﴿21﴾ |
ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ﴿22﴾ |
|
سپس هرگاه بخواهد او را زنده میکند!﴿22﴾ |
كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ﴿23﴾ |
|
چنین نیست که او میپندارد؛ او هنوز آنچه را (خدا) فرمان داده، اطاعت نکرده است!﴿23﴾ |
فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَىٰ طَعَامِهِ﴿24﴾ |
|
انسان باید به غذای خویش (و آفرینش آن) بنگرد!﴿24﴾ |
أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا﴿25﴾ |
|
ما آب فراوان از آسمان فرو ریختیم،﴿25﴾ |
ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا﴿26﴾ |
|
سپس زمین را از هم شکافتیم،﴿26﴾ |
فَأَنْبَتْنَا فِيهَا حَبًّا﴿27﴾ |
|
و در آن دانههای فراوانی رویاندیم،﴿27﴾ |
وَعِنَبًا وَقَضْبًا﴿28﴾ |
|
و انگور و سبزی بسیار،﴿28﴾ |
وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا﴿29﴾ |
|
و زیتون و نخل فراوان،﴿29﴾ |
وَحَدَائِقَ غُلْبًا﴿30﴾ |
|
و باغهای پردرخت،﴿30﴾ |
وَفَاكِهَةً وَأَبًّا﴿31﴾ |
|
و میوه و چراگاه،﴿31﴾ |
مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ﴿32﴾ |
|
تا وسیلهای برای بهرهگیری شما و چهارپایانتان باشد!﴿32﴾ |
فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ﴿33﴾ |
|
هنگامی که آن صدای مهیب [= صیحه رستاخیز] بیاید، (کافران در اندوه عمیقی فرومیروند)!﴿33﴾ |
يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ﴿34﴾ |
|
در آن روز که انسان از برادر خود میگریزد،﴿34﴾ |
وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ﴿35﴾ |
|
و از مادر و پدرش،﴿35﴾ |
وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ﴿36﴾ |
|
و زن و فرزندانش؛﴿36﴾ |
لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ﴿37﴾ |
|
در آن روز هر کدام از آنها وضعی دارد که او را کاملاً به خود مشغول میسازد!﴿37﴾ |
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ﴿38﴾ |
|
چهرههائی در آن روز گشاده و نورانی است،﴿38﴾ |
ضَاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ﴿39﴾ |
|
خندان و مسرور است؛﴿39﴾ |
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ﴿40﴾ |
|
و صورتهایی در آن روز غبارآلود است،﴿40﴾ |
تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ﴿41﴾ |
|
و دود تاریکی آنها را پوشانده است،﴿41﴾ |
أُولَٰئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ﴿42﴾ |
|
آنان همان کافران فاجرند!﴿42﴾ |