راه رهایی یونایتد از بحران: چگونه شیاطین سرخ با فروش ستارهها، رقبا را به زانو درآورند؟
بحران نقل و انتقالات در منچستریونایتد: آیا فروش بازیکنان کلید نجات است؟
در تاریخ پرفراز و نشیب منچستریونایتد، تنها یک بازیکن پس از دوران سر الکس فرگوسن، با رقمی بالاتر از مبلغ خریدش از این باشگاه جدا شده است: دنیل جیمز. این هافبک ولزی که در سال ۲۰۱۹ با ۱۵ میلیون پوند از سوانسی به جمع شیاطین سرخ پیوست، دو سال بعد با ۲۵ میلیون پوند راهی لیدز شد. اما واقعیت تلختر اینجاست که بزرگترین مبلغ دریافتی باشگاه در یک دهه اخیر، ۲۵.۷ میلیون پوند از ناپولی برای فروش اسکات مکتومینای بوده است. این رقم در مقایسه با خروج زیانبار بازیکنان بزرگی چون آنخل دی ماریا (که با ۴۴.۳ میلیون پوند در سال ۲۰۱۵ به پاری سن ژرمن رفت، در حالی که ۵۹.۷ میلیون پوند برای خریدش هزینه شده بود) و روملو لوکاکو (که با ۶۸ میلیون پوند در سال ۲۰۱۹ به اینتر میلان پیوست، در حالی که ۷۵ میلیون پوند برای انتقالش از اورتون هزینه شد) بسیار ناچیز است.
چالشهای پنجره نقل و انتقالات تابستانی یونایتد
با نزدیک شدن به پایان پنجره نقل و انتقالات تابستانی ۲۰۲۵ در اول سپتامبر، ناکامیهای مکرر یونایتد در فروش بازیکنان، توانایی این تیم برای بازسازی ترکیب را دوباره زیر سوال برده است. یونایتد همواره اعلام کرده است که برای حفظ تراز مالی و اجتناب از نقض قوانین سود و پایداری لیگ برتر (PSR)، نیاز به خروج بازیکنان دارد. اما با وجود صرف نزدیک به ۲۰۰ میلیون پوند برای جذب چهار بازیکن جدید (ماتیوس کونیا، برایان امبوئمو، بنجامین سسکو و دیگو لئون)، این باشگاه هیچ درآمدی از فروش بازیکنان نداشته است.
وام فصله مارکوس رشفورد به بارسلونا، حقوق هفتگی ۳۲۵ هزار پوندی او را از سقف دستمزد یونایتد کسر کرده است. همچنین، مبالغ ناچیزی از انتقالات بازیکنان سابق مانند آنتونی الانگا (از ناتینگهام فارست به نیوکاسل) و آلوارو کاریراس (از بنفیکا به رئال مادرید) به دست آمده است، اما هیچ بازیکنی تا این لحظه با دریافت پول از اولدترافورد جدا نشده است. جیدون سانچو، آلخاندرو گارناچو، آنتونی و تایرل مالاسیا ماههاست که در لیست فروش قرار دارند و اکنون یونایتد آماده فروش راسموس هویلوند نیز هست.
در حالت ایدهآل، یونایتد امیدوار است با فروش بازیکنان حدود ۱۲۰ میلیون پوند درآمد کسب کند، اما با نزدیک شدن به ضربالاجل، باشگاههایی که به این بازیکنان علاقهمندند، از نقطه ضعف یونایتد در مذاکرات آگاه هستند. این مبلغ ۱۲۰ میلیون پوند به راحتی میتواند به ۶۰ میلیون پوند کاهش یابد و بار دیگر یونایتد را به عنوان ضعیفترین تیم لیگ برتر در زمینه فروش بازیکن معرفی کند. یونایتد در گذشته به دلیل پرداخت دستمزدهای بالا به بازیکنان ناموفق، متحمل هزینههای سنگینی شده است، زیرا بسیاری از این بازیکنان برای باشگاههای جدید بسیار گران تمام میشدند. اما ترکیبی از دستکم گرفتن ارزش بازیکنان داخلی و از دست دادن سرمایه روی خریدهای متوسط، عامل اصلی ناکامی این باشگاه در انتقال بازیکنان بوده است.
مقایسه با رقبا: درسهایی از لیورپول و منچسترسیتی
انتقال جیمز، آماری شرمآور برای باشگاهی در سطح یونایتد است، اما عدم توانایی مداوم این باشگاه در کسب درآمد از بازیکنان مازاد، بخصوص در مقایسه با رقبا، قابل تاملتر است. تنها در تابستان امسال، لیورپول توانست با فروش لوئیز دیاز به بایرن مونیخ، ۱۰ میلیون پوند سود نسبت به هزینه ۵۰ میلیون پوندی خرید او از پورتو در ژانویه ۲۰۲۲ کسب کند. همچنین، قهرمان لیگ برتر توانست ۷۰ میلیون پوند از فروش بازیکنان داخلی خود از جمله جارل کوانسا، بن دوآک، کائومیهین کلر و تایلر مورتون درآمد کسب کند.
دریافت ۱۰ میلیون پوند از رئال مادرید برای انتقال ترنت الکساندر-آرنولد یک ماه قبل از پایان قراردادش با آنفیلد، نمونه دیگری از مدیریت مالی هوشمندانه لیورپول بود. دوازده ماه قبل، لیورپول با فروش فابیو کاروالیو و سپ فان دن برگ به برنتفورد، ۴۰ میلیون پوند به دست آورد؛ دو بازیکنی که به سختی برای لیورپول بازی کرده بودند اما همچنان توانستند مبالغ قابل توجهی را برای این باشگاه به ارمغان بیاورند.
منچسترسیتی نیز در زمینه استفاده از ارزش بازیکنان داخلی خود، از یونایتد پیشی گرفته است. سیتی تنها با فروش جیمز مکآتی، یان کوتو و ماکسیمو پیرونه ۶۰ میلیون پوند در این تابستان به دست آورده است، اما تیم پپ گواردیولا به طور مداوم قادر به کسب سود قابل توجهی در بازار نقل و انتقالات بوده است. هزینه انتقال جولیان آلوارز از ریورپلاته در سال ۲۰۲۲، ۱۴ میلیون پوند بود و او در سال ۲۰۲۴ با ۶۵ میلیون پوند به اتلتیکو مادرید پیوست. در پنجره نقل و انتقالات تابستانی مشابه، سیتی ۲۰ میلیون پوند از انتقال تیلور هروود-بلیس به ساوتهمپتون دریافت کرد.
ریشههای ناکارآمدی یونایتد در بازار نقل و انتقالات
هیچ معامله مشابهی در تاریخ اخیر یونایتد وجود ندارد که نشان دهد این باشگاه توانایی کسب درآمدهای قابل توجه از فروش بازیکنان را دارد. مکتومینای فصل گذشته برای ناپولی درخشید و پس از کمک به این تیم برای قهرمانی در سری آ، نامزد دریافت جایزه بالون دور شد، اما یونایتد اجازه داد او تنها با حدود ۲۵ میلیون پوند جدا شود. در مقابل، انتقال بن دوآک، بازیکن جوان لیورپول، برای بورنموث ۲۰ میلیون پوند به علاوه ۵ میلیون پوند پاداش هزینه داشته است. آنتونی الانگا در سال ۲۰۲۳ با ۲۰ میلیون پوند از اولدترافورد راهی فارست شد، اما امسال با ۵۵ میلیون پوند به نیوکاسل پیوست. دین هندرسون همزمان با الانگا یونایتد را ترک کرد و با ۱۵ میلیون پوند به کریستال پالاس پیوست و از آن زمان به عقابها در کسب موفقیت در جام حذفی کمک کرده است، در حالی که یونایتد همچنان به دنبال یک دروازهبان مطمئن است.
یک منبع آگاه به ESPN گفت که معاملات نقل و انتقالات یونایتد پیش از ورود گروه INEOS به رهبری سر جیم رتکلیف در سال ۲۰۲۴، به شدت تحت نظارت خانواده گلیزر، مالکان اقلیت باشگاه، بوده است و بسیاری از خروج بازیکنان به پایان پنجره نقل و انتقالات موکول میشده است، زمانی که ارزش بازیکنان به دلیل نیاز یونایتد به پول نقد، کاهش یافته بود.
این منبع افزود: “گلیزرها بازیکنان را بیش از حد نگه داشتند و قراردادهایشان را تمدید کردند، زیرا این کار ارزانتر از خرید بازیکن جدید بود. اما وقتی نوبت به خلاص شدن از شر آنها میرسید، اغلب با یک سال مانده به پایان قراردادشان، ارزش آنها به شدت کاهش مییافت و باشگاه گاهی قادر به خلاص شدن از شر بازیکنان نبود.”
“اغلب در روزهای پایانی پنجره نقل و انتقالات، بازیکنان ناخواسته را برای کسب مقداری پول پس از یک دوره خرج کردن زیاد، از تیم خارج میکردند، اما آنها به ندرت ارزش مناسبی برای بازیکنان در حال خروج به دست میآوردند.”
آینده نامعلوم شیاطین سرخ
ناتوانی یونایتد در کسب درآمد قابل توجه از فروش بازیکنان، شاید نشانهای از دلیل ناکامی این تیم در رقابت برای کسب جامهای بزرگ از زمان بازنشستگی فرگوسن باشد. دیوید دخ شش ماه پس از جدایی از یونایتد در سال ۲۰۲۳، باشگاه جدیدی پیدا نکرد. آنتونی مارسیال نیز مشتریانی در لیگهای بزرگ اروپا نداشت و ۱۲ ماه پیش به فوتبال یونان و تیم آ.ا.ک آتن پیوست. همچنین، ویکتور لیندلوف و کریستین اریکسن پس از پایان فصل گذشته به بازیکن آزاد تبدیل شدند اما هنوز تیمی پیدا نکردهاند. اگر باشگاههای علاقهمند به بازیکنان جدید، از بازیکنانی که یونایتد آنها را مازاد بر نیاز خود میداند، دوری کنند، تصویر تیرهای از سطح کیفی تیمی که در سالهای اخیر در اولدترافورد جمع شده است، ارائه میشود.
اما با حضور جیسون ویلکاکس به عنوان مدیر فوتبال و کریستوفر ویول به عنوان مدیر جذب بازیکن، که پس از تحولات پرتلاطم در سطوح مختلف باشگاه در ۱۸ ماه گذشته، اکنون جایگاه خود را در یونایتد تثبیت کردهاند، چالش پیش روی این دو نفر روشن است. آنها باید بازیکنان یونایتد را دوباره برای باشگاههای رقیب جذاب کنند و همزمان، یاد بگیرند که چگونه مانند لیورپول، سیتی و بسیاری از تیمهای دیگر لیگ برتر، با موفقیت کسب درآمد کنند.
آنچه برای سانچو، گارناچو، مالاسیا، آنتونی و هویلوند تا اول سپتامبر رخ دهد، مشخص خواهد کرد که آیا یونایتد توانسته است راه حل این معضل را بیابد یا همچنان از رقبای خود عقب خواهد ماند.
