Station Eleven: وقتی تمدن از نو متولد میشه (این بار نه با جنگ، با یه ویروس!)
اگر از طرفداران پروپاقرص ژانر علمی-تخیلی هستید و از تماشای داستانهایی با محوریت بقای زندگی پس از فجایع لذت میبرید، سریال Station Eleven دقیقاً برای شما ساخته شده است. این مینیسریال خوشساخت، با داستانی بلندپروازانه، شخصیتپردازی قوی و فضاسازیهای چشمگیر، میتواند شما را ساعتها مجذوب خود کند. اما چه چیزی Station Eleven را از سایر سریالهای پسا-آخرالزمانی متمایز میکند؟
اگر از تماشای سریالهای خوشساختی مانند The OA یا Raised by Wolves لذت بردهاید، یا به دنبال یک مینیسریال علمی-تخیلی متفاوت با داستانی درگیرکننده هستید، تماشای Station Eleven میتواند تجربه بسیار لذتبخشی برایتان باشد.
Station Eleven: فراتر از یک داستان پسا-آخرالزمانی
در میان سیل عظیم سریالها و داستانهای پسا-آخرالزمانی، Station Eleven یک اثر نادر است که قصهاش را با ظرافت و هنرمندی خاصی روایت میکند. به همین دلیل، تماشاگران و منتقدان بسیاری به تمجید از این سریال پرداختهاند. این سریال که در سال 2021 از شبکه HBO پخش شد، یکی از کاملترین آثار دهه اخیر در این ژانر به شمار میرود.
Station Eleven بر اساس رمانی تحسینشده به همین نام، اثر امیلی سنت جان مندل (Emily St. John Mandel) ساخته شده و توسط پاتریک سامرویل (Patrick Somerville) برای تلویزیون اقتباس شده است. این سریال، روایتگر داستانی انسانی، پراحساس و شاعرانه از یک جهان پسا-فاجعه است. این مینیسریال در 10 قسمت، داستان خود را به شکلی جذاب و غیرخطی روایت میکند و به شکلی ظریف، به موضوعاتی همچون فقدان، هنر، و اهمیت ارتباطات انسانی میپردازد. صبر داشته باشید، چراکه فصل دومی برای آن وجود نخواهد داشت.
هنر و امید در دنیای ویران شده
Station Eleven با نگاهی متفاوت به ویرانیهای یک جهان پس از فاجعه میپردازد. در حالی که بسیاری از آثار آخرالزمانی، بر بقا در شرایط سخت و خشونت متمرکز هستند، این سریال از دریچه هنر و ارتباطات انسانی به رستگاری و امید مینگرد. داستان با شیوع یک بیماری همهگیر مرگبار آغاز میشود، اما به جای تمرکز صرف بر وحشت و خشونت، به آنده میپردازد که چگونه گروهی از بازماندگان، از طریق هنر و اجرای نمایشهای شکسپیری توسط گروه دورهگردی به نام “سمفونی سیار” (Symphony)، تلاش میکنند تا معنا و زیبایی را به دنیای از دست رفته بازگردانند. در این دنیای ویرانشده، هنر، حافظه و قصهگویی، تبدیل به ستونهای بقای بشریت میشوند.
شخصیتها و زمانهای در هم تنیده
یکی از نقاط قوت سریال، شخصیتپردازی قوی و بازیهای درخشان بازیگران است. Station Eleven با در هم آمیختن خطوط زمانی مختلف، تصویری موزاییکی از انسانهایی ارائه میدهد که زندگیشان برای همیشه تغییر کرده است. حضور کتاب مصوری به نام Station Eleven در بطن داستان، نمادی از چگونگی مواجهه ما با اندوه، امید و انتقال خاطرات است. در میان بازیگران درخشان این مجموعه، مکنزی دیویس (Mackenzie Davis) در نقش کریستن، بالغه و ماتیلدا لاولر (Matilda Lawler) در نقش کودکی او، عملکردهایی بهیادماندنی و دردناک را به نمایش میگذارند.
چرا باید Station Eleven را تماشا کرد؟
شاید مهمترین نکته درباره این سریال، حس کامل بودن آن باشد. در دنیایی که بسیاری از سریالها برای تمدید شدن قربانی روایت خود میشوند، Station Eleven به شما یادآوری میکند که گاهی یک فصل داستانی منسجم، میتواند به مراتب تاثیرگذارتر باشد. همین رویکرد، باعث شده که Station Eleven به اثری نادر تبدیل شود و به سازندگان آن اجازه داده تا به جنبههای انسانی ماجرا نگاهی دقیقتر داشته باشند.
در زمان پخش سریال، که همزمان با اوج بحران کرونا بود، شاید استقبال گسترده از آن کمی دور از انتظار به نظر میرسید. بسیاری تصور میکردند که تماشای داستانی درباره یک بیماری همهگیر، در حالی که خود در دل یک بحران جهانی به سر میبریم، چندان خوشایند نباشد. اما Station Eleven با لحن متفاوت و امیدبخش خود، توانست مخاطبان بیشتری را جذب کند. این سریال، نه درباره بیماری، بلکه درباره زیستن پس از آن است.
Station Eleven بدون توسل به ترفندهای پرهزینه یا جلوههای ویژه عجیب و غریب، به تماشاگرش یادآوری میکند که حتی در میان ویرانهها هم میتوان معنا، زیبایی و امید را یافت. حالا که تماشای آن به پایان رسیده است، میتوانید به کاوش و زیباییهای آن فکر کنید، زیباییهایی که توسط هنرمندان آن در معرض نمایش قرار داده شدهاند. در واقع، این سریال درباره بقا بعد از زیستن است.
منبع: SR
