خبر درگذشت همایون ارشادی، بازیگر بین المللی و چهره ماندگار سینمای ایران، موجی از تاثر را در میان اهالی هنر ایجاد کرد. در پی این ضایعه، محمدرضا دلپاک، طراح صدای فیلم جهانی «طعم گیلاس»، متنی احساسی و ارزشمند را در اختیار رسانه ها قرار داد که در آن، به بیان خاطرات کمتر شنیده شده ای از همکاری نزدیک خود با ارشادی و زنده یاد عباس کیارستمی می پردازد.
شش ماه زندگی در کنار «آقای بدیعی»
محمدرضا دلپاک با افتخار از تجربه همکاری با عباس کیارستمی در پروژه برنده نخل طلای کن، «طعم گیلاس» یاد می کند. او تاکید می کند که همایون ارشادی، نقش «آقای بدیعی» را صرفا بازی نمی کرد، بلکه آن را زندگی می کرد. این یکرنگی شخصیتی در پشت صحنه نیز مشهود بود. به گفته دلپاک و تایید عباس کیارستمی، آقای ارشادی جلوی دوربین و پشت دوربین تفاوتی نداشت و همواره همان انسان باوقار، محترم و آرام بود.
صدای ویژه: امضای روح هنرمند
یکی از جنبه های فنی و هنری کمتر شنیده شده در مورد «طعم گیلاس»، چگونگی ضبط دیالوگ ها بود. دلپاک اشاره می کند که در سکانس های داخل اتومبیل، ارشادی هیچ گاه مستقیما رو به بازیگران مقابلش دیالوگ نمی گفت و بسیاری از دیالوگ ها بعدا در مرحله صداگذاری، به دستور کیارستمی (که فیلمنامه را در حین کار تکمیل می کرد) به فیلم اضافه شد.
نکته شگفت انگیز این بود که در استودیو، تن صدا، حال و انرژی ارشادی هیچ تغییری نسبت به روزهای فیلمبرداری نکرده بود. دلپاک صدای او را «امضای روحش» می داند؛ صدایی که دامنه دینامیکی گسترده ای نداشت و همین مونوتونی کنترل شده، یک سکون عمیق ایجاد می کرد که برای انتقال لایه های ذهنی شخصیت «آقای بدیعی» کاملا ایده آل و منحصر به فرد بود.
از «سفر به صبح» تا ماندگاری بین المللی
دلپاک در این نوشتار اشاره می کند که نام فیلم در دوران فیلمبرداری، تدوین و صداگذاری «سفر به صبح» بود و کیارستمی نام «طعم گیلاس» را در لحظات پایانی برای فیلم برگزید. این هنرمند فقید، با وجود همکاری های بعدی در فیلم های مهمی چون «نارنجی پوش»، «چه خوبه که برگشتی» و «مجبوریم» به کارگردانی داریوش مهرجویی، هرگز اهل ادعا و خودنمایی نبود. همایون ارشادی در نهایت، در سکوت، نقش هایی ماندگار در تاریخ سینمای ایران و جهان به جا گذاشت و جزو آن دسته هنرمندانی بود که حضورشان حتی در سکوت هم به خوبی حس می شد.
