چهره دیجیتالی شما در آینده: تهدید یا فرصت؟

بحران هویت در عصر هوش مصنوعی

تصور کنید صبح از خواب بیدار می‌شوید و می‌بینید ویدیویی از شما در حال پخش گسترده در فضای مجازی است. چهره شما، صدای شما، حرکات شما. اما حرف‌هایی که می‌زنید؟ چیزی است که هرگز نگفته‌اید.

این داستان علمی‌تخیلی نیست. این “معضل همزاد دیجیتالی هوش مصنوعی” است؛ بحرانی فزاینده که بنیان‌های هویت، اعتماد و استقلال فردی را در عصر دیجیتال به لرزه درآورده. با پیشرفت هوش مصنوعی، امروزه این فناوری قادر است با دقتی ترسناک صدا، چهره، رفتارها و حتی الگوهای فکری ما را بازتولید کند. این “دوقلوهای دیجیتال” می‌توانند به جای ما عمل کنند، از جانب ما صحبت کنند و تصمیماتی بگیرند که سبک ما را تقلید می‌کنند.

تا زمانی که این همزادهای دیجیتالی با رضایت و تحت کنترل ما عمل کنند، می‌توانند ابزاری فوق‌العاده برای افزایش بهره‌وری باشند. اما اگر نسخه مصنوعی از شما وجود داشته باشد که خارج از کنترل شماست، چه اتفاقی می‌افتد؟ و این برای هویت شما چه معنایی دارد؟

هزینه روانی یک نسخه دیجیتال

ما معمولاً هویت را امری ثابت می‌دانیم: مجموعه‌ای منحصربه‌فرد از ارزش‌ها، ویژگی‌ها و انتخاب‌های ما. اما تحقیقات روانشناسی نشان می‌دهد که هویت بیشتر شبیه داستانی است که خودمان برای خودمان می‌گوییم. ما حس هویت خود را از خاطرات، اعمال و این احساس که کنترل روایت زندگی خود را در دست داریم، می‌سازیم. حال تصور کنید یک کلون هوش مصنوعی از شما در یک تبلیغ تجاری ظاهر شود و محصولی را ترویج کند که شما هرگز از آن استفاده نمی‌کنید. یا شاید کسی از همزاد دیجیتالی شما برای تبلیغ دیدگاه‌های سیاسی استفاده کند که برایتان منفور است.

وقتی نسخه دیجیتالی شما مستقل عمل می‌کند، این حس را ایجاد می‌کند که شخصیت شما نقض شده است؛ گویی هستی شما مورد تعرض قرار گرفته. با افرادی صحبت کرده‌ام که دیدن دیپ‌فیک‌های خود در فضای آنلاین را تجربه‌ای مانند ضربه‌ای ناگهانی به شکم توصیف می‌کنند؛ گویی غریبه‌ای پوست آنها را به تن کرده است. این سوءبرداشت و از دست دادن کنترل می‌تواند حس هویت ما را تهدید کند و حتی ممکن است باعث شود احساس کنیم در جهان فاقد عاملیت هستیم. اگر کسی دیگر بتواند تصویر و روایت شما را کنترل کند، پس آنچه شما را “شما” می‌سازد، در نهایت چیست؟

تأخیر قوانین نسبت به فناوری

در حالی که قوانینی مانند “قانون حذف” (Take it Down Act) از دیپ‌فیک‌های جنسی غیرقانونی محافظت می‌کنند، ابزارهای قانونی کمی برای جلوگیری از سایر انواع جعل هویت وجود دارد. در ایالات متحده، برخی ایالت‌ها قوانین “حق شهرت” دارند که برای محافظت در برابر استفاده غیرمجاز از تصویر افراد طراحی شده‌اند، اما این قوانین برای محافظت از افراد مشهور ایجاد شده‌اند، نه مردم عادی. این قوانین برای دوره‌ای که هوش مصنوعی می‌تواند نه فقط چهره، بلکه کل شخصیت شما را شبیه‌سازی کند، به شدت منسوخ هستند. مقررات عمومی حفاظت از داده‌های اتحادیه اروپا (GDPR) محافظت‌های قوی‌تری ارائه می‌دهد، اما به ایجاد نسخه‌های مصنوعی از افراد که از پست‌ها یا ویدیوهای عمومی آنها ساخته شده‌اند، نمی‌پردازد.

مورد یک صاحب کسب‌وکار کوچک را در نظر بگیرید که سال گذشته ملاقات کردم. یک ویدیوی دیپ‌فیک او را در حال “تبلیغ” یک طرح سرمایه‌گذاری مشکوک نشان می‌داد که هرگز اسمش را نشنیده بود. تا زمانی که متوجه شد این ویدیو منتشر شده، مشتریانش سردرگم شده بودند و اعتبارش آسیب دیده بود. راهکار قانونی او؟ بسیار محدود. تنها کاری که می‌توانست انجام دهد این بود که پس از این آشفتگی، وضعیت را روشن کند و امیدوار باشد که دوباره اتفاق نیفتد.

بازتعریف سرقت هویت

سرقت هویت سنتی شامل استفاده از کارت‌های اعتباری دزدیده شده یا جزئیات شخصی برای ایجاد یک هویت “کاغذی” است. این متفاوت است – این سرقت شخصیت شماست. این شامل از دست دادن کنترل بر آنچه به نام شما گفته یا انجام می‌شود، است.

این نوع جعل هویت عمیقاً آسیب‌زننده است. این فقط درباره حریم خصوصی نیست؛ درباره استقلال فردی است که اساس سلامت روان است. ما باید احساس کنیم که نحوه دیده شدنمان در جهان در اختیار خودمان است. وقتی یک همزاد دیجیتالی هوش مصنوعی این را مختل می‌کند، ممکن است احساس درماندگی کنیم.

راهکارهای ممکن

این مشکلی نیست که بتوانیم نادیده بگیریم. دولت‌ها و کسب‌وکارها باید اکنون اقدام کنند تا افراد بتوانند کنترل بازنمایی‌های دیجیتالی خود را حفظ کنند. ما باید:

• حق قانونی برای امتناع ایجاد کنیم: ما به “حق وتوی شباهت دیجیتال” نیاز داریم، حقی قانونی برای متوقف کردن شرکت‌ها از ساخت مدل‌های هوش مصنوعی از ما، حتی اگر از داده‌های عمومی استفاده می‌کنند. اگر کسی می‌خواهد شما را شبیه‌سازی کند، ابتدا باید تأیید شما را بگیرد. دانمارک اخیراً در این جهت حرکت کرده است، با پیشنهاد قانونی که به شهروندان حق کپی‌رایت بر تصویر خود را می‌دهد و محافظت قدرتمندی در برابر دیپ‌فیک‌ها ارائه می‌دهد. سایر کشورها باید همین مسیر را دنبال کنند.
• یک کد رفتاری روشن برای رضایت بخواهیم: تا زمانی که قوانین مناسب وضع شوند، سازمان‌های مسئول باید این شکاف را پر کنند. برخی شرکت‌ها در حال حاضر شروع به اقدام کرده‌اند و با “بندهای دوقلوی دیجیتال” آزمایش می‌کنند که مشخص می‌کند چگونه از نسخه‌های شبیه‌سازی شده می‌توان استفاده کرد. این گامی در مسیر درست است، اما بیشتر لازم است. کسب‌وکارها باید به یک کد رفتاری متعهد شوند که نیاز به اجازه صریح هنگام استفاده از هوش مصنوعی برای تکثیر هویت فرد دارد، چه در تبلیغات، تحقیق یا برای ایجاد دستیار مجازی یا محصولات سرگرمی.

مالکیت هویت در عصر هوش مصنوعی

در هسته خود، معضل همزاد دیجیتالی هوش مصنوعی ما را وادار می‌کند بپرسیم: اگر یک ماشین بتواند گفتار، چهره و الگوهای رفتاری شما را تکثیر کند، چه چیزی باقی می‌ماند که واقعاً از آن شما باشد؟

در جهانی که همزاد دیجیتالی شما ممکن است پس از شما زنده بماند یا بر ضد شما عمل کند، محافظت از هویت شما فقط یک مسئله فنی نیست. این درباره محافظت از صدای شما، انتخاب‌های شما، داستان شما، خودِ شماست.

ما باید برای حق تعریف خودمان بجنگیم. اگر قدرت کنترل نحوه دیده شدنمان را از دست بدهیم، خطر از دست دادن جوهره آنچه هستیم را داریم.

منبع