جردن پیکفورد، دروازه بان اصلی باشگاه اورتون در لیگ برتر انگلیس و همچنین تیم ملی فوتبال این کشور، در یک گفتگوی صمیمانه به بیان دیدگاه های خود درباره زندگی حرفه ای و شخصی پرداخت. این سنگربان سی و یک ساله که به تازگی قرارداد جدیدی با تیم «تافی ها» (لقب اورتون) امضا کرده است، امیدوار است که بتواند موقعیت خود را به عنوان شماره یک تیمش برای سال های آینده حفظ کند. پیکفورد مسیر فوتبال حرفه ای خود را از تیم ساندرلند آغاز کرد و پیش از پیوستن دائمی به مرسی ساید در سال ۲۰۱۷، به صورت قرضی در چندین باشگاه دیگر به کسب تجربه پرداخت.
دروازه بان انگلیسی در طول این سال ها روز به روز قوی تر شده و توانسته است بیش از ۳۰۰ بازی برای اورتون انجام دهد. او چهار بار، از جمله در سه فصل اخیر، جایزه بازیکن سال باشگاه را به خود اختصاص داده است که نشان از اهمیت و تاثیرگذاری او در ترکیب تیم دارد. همچنین، او با ثبت رکوردی تازه در تیم ملی انگلیس، موفق شد پس از پیروزی مقابل لتونی، آمار ۹ کلین شیت متوالی را به نام خود ثبت کند که این دستاورد، او را در کنار اسطوره هایی همچون گوردون بنکس و پیتر شیلتون قرار می دهد. در ادامه، گفتگوی جذاب با این وارث پیراهن شماره یک تیم ملی انگلیس را می خوانید:
فوتبال: یک زندگی، یک رویا
وقتی صحبت از فوتبال به میان می آید، پیکفورد با اشتیاق می گوید که فوتبال “تمام چیزی است که من می دانم”. او از پنج سالگی فوتبال بازی کرده و از اینکه توانسته است به رویای همیشگی خود، یعنی تبدیل شدن به یک فوتبالیست حرفه ای، دست یابد، بسیار خوشحال و مفتخر است. او معتقد است که افراد بسیار زیادی نمی توانند به چنین رویایی دست پیدا کنند و این یک افتخار بزرگ برای او محسوب می شود.
جردن پیکفورد همیشه یک دروازه بان بوده است. او اولین خاطره فوتبالی اش را ایستادن در دروازه می داند. وی به یاد می آورد که با برادرش و دوستان او در کوچه بازی می کردند و او درون دروازه روی آسفالت می ایستاد. زمانی که برادرش برای تیم محلی بازی می کرد و تیمشان به دروازه بان نیاز داشت، او این فرصت را غنیمت شمرد و به طور جدی وارد دروازه شد. این اتفاق، به نوعی شروع مسیر حرفه ای او بود.
الگوها و خاطرات کودکی
پیکفورد در دوران کودکی اش، بازی کوین فیلیپس و توماس سورنسن را در تیم ساندرلند تماشا می کرد، اما وقتی بزرگ تر شد، اسطوره هایی همچون واین رونی (وازا) و جو هارت الگوی او شدند. با وجود اینکه او یک دروازه بان است، اما همیشه مهاجمان بزرگی را مد نظر داشته است. او رونی را یک “اسطوره” می داند و اذعان می کند که سنش به تماشای بازی های پل گاسکوئین (گازا) قد نمی دهد.
پیکفورد خاطرات ورود به ساندرلند، تیم محبوب دوران کودکی اش، را مرور می کند. او در هفت یا هشت سالگی به ساندرلند پیوست و اولین قرارداد رسمی خود را در نه سالگی امضا کرد. او می گوید که در آن سال ها، باید هر سال تلاش می کرد تا بتواند قراردادش را برای یک سال دیگر تمدید کند. او آن روزها را “بهترین روزهای زندگی ام” توصیف می کند.
آرمان های اورتون و تلاش برای اروپا
پیکفورد در خصوص جاه طلبی های فعلی تیم اورتون در لیگ برتر، رویکردی گام به گام دارد. او هرگز به پایان فصل نگاه نمی کند و اهداف بزرگ تعیین نمی کند، بلکه ترجیح می دهد “بازی به بازی” پیش برود. با این حال، او اذعان می کند که هنگام امضای قرارداد جدید، ایده هایی در ذهن داشته است. او می خواهد اورتون به نیمه بالایی جدول صعود کند. او معتقد است که مربی تیم تلاش می کند تا آنها را به این جایگاه هدایت کند و حتی شانس حضور در مسابقات اروپایی را برای تیم فراهم سازد.
به نظر پیکفورد، رسیدن به نیمه بالای جدول و حفظ این روند، یک انگیزه بزرگ است و اگر این هدف محقق شود، موفقیت آمیز خواهد بود. او معتقد است که کسب سهمیه برای هر یک از رقابت های لیگ قهرمانان، لیگ اروپا یا لیگ کنفرانس، نشان دهنده موفقیت تیم خواهد بود.
شکستن رکوردها و مفهوم کار تیمی
تیم ملی انگلیس نیز در حال حاضر در شرایط مطلوبی قرار دارد و صعود به جام جهانی و ثبت ۹ کلین شیت متوالی برای پیکفورد، که از رکورد گوردون بنکس هم فراتر رفته است، دستاورد بزرگی محسوب می شود. اما پیکفورد این موفقیت را تنها متعلق به خود نمی داند و آن را یک “تلاش تیمی” می داند. او می گوید: “ما با هم برنده می شویم، با هم می بازیم و با هم کلین شیت می کنیم.” در حالی که هری کین هفته به هفته گلزنی می کند، بقیه بازیکنان نیز کنار او هستند تا او بتواند این کار را انجام دهد، و او نیز در دروازه حاضر است تا در مواقع ضروری “سیو” کند. او تاکید می کند که برای یک دروازه بان، چیزهای دیگری فراتر از کلین شیت اهمیت دارد و آن “در خدمت تیم بودن” در هر لحظه است.
تولد فرزند و نقطه عطف حرفه ای
پیکفورد در پاسخ به سوالی درباره نقطه عطف دوران حرفه ای خود، لحظه ای را به یاد می آورد که ممکن بود مسیر او را تغییر دهد. او به تولد پسرش، آرلو، اشاره می کند. این اتفاق، یک “تغییر بزرگ” در زندگی او و همسرش (مگان) ایجاد کرد و همزمان با آن، او با یک افت مقطعی مواجه شد. در همین مقطع بود که او تصمیم گرفت از روانشناسان کمک بگیرد. این نشان می دهد که تاثیرات زندگی شخصی و تغییرات بزرگ خانوادگی می تواند حتی بر عملکرد ورزشکاران حرفه ای نیز اثرگذار باشد و استفاده از کمک های تخصصی می تواند راهگشا باشد.
خانواده و دغدغه های شخصی
دروازه بان اورتون معتقد است که خانواده و دوستانش او را فردی “دلسوز و مراقب” توصیف می کنند که همیشه بهترین ها را برای اطرافیانش می خواهد. او محیط رشد خود را این گونه توصیف می کند که پدر و مادرش او و برادرش را به خوبی بزرگ کردند. آنها سخت گیر بودند، اما نه آنقدر که اجازه انجام برخی کارها را به آنها ندهند.
او با حسرت به تغییر زمانه اشاره می کند و می گوید: “دیگر بچه ها را زیاد در خیابان نمی بینید” و این مسیر کمی گم شده است. پیکفورد با یادآوری دوران کودکی اش می گوید: “من همیشه در خیابان بودم و مادرم باید فریاد می زد که “بیا تو جردن! فردا مدرسه داری”“. در پاسخ به اینکه شاید بچه پر شر و شوری بوده است، می خندد و می گوید که مادرش او را چیز دیگری توصیف می کرد!
پیکفورد از رابطه بسیار نزدیکش با مادرش می گوید. او هر روز صبح و هر روز در راه بازگشت از تمرین با مادرش تماس می گیرد. مادرش پیش از هر دعوت به تیم ملی به او پیامک می دهد و قبل از هر بازی برایش آرزوی موفقیت می کند و پس از اتمام بازی، چه خوب و چه بد، برای او پیام می فرستد.
علاقه عجیب و یک رویای دست نیافتنی
وقتی از او خواسته می شود یک نکته شگفت انگیز در مورد خودش بگوید، جردن پیکفورد فاش می کند که به شدت به موتورسواری علاقه دارد. این علاقه ای است که او اجازه عملی کردن آن را به عنوان یک فوتبالیست حرفه ای ندارد. او با تماشای هفتگی مسابقات با دوستانش بزرگ شده و بهترین دوستش هم اکنون در مسابقات قهرمانی بریتانیا موتورسواری می کند. او می گوید که اگر می توانست، هر هفته برای تماشا می رفت و آرزو می کرد که می توانست این کار را انجام دهد. با این حال، او توضیح می دهد که “بندهای سختگیرانه ای در قراردادهای ما وجود دارند” که اجازه انجام چنین فعالیت های پرخطری را به فوتبالیست ها نمی دهد.
بلندترین آرزوی حرفه ای: جام جهانی
در پایان، پیکفورد در پاسخ به اینکه اگر تنها بتواند یک چیز دیگر را در دوران حرفه ای اش به دست بیاورد، آن چه خواهد بود، بدون تردید می گوید: “قهرمانی در جام جهانی”. او این آرزو را نه فقط برای خود، بلکه برای تمام مردم می داند و امیدوار است که بتواند در تابستان آینده به این رویای دیرینه دست یابد. او احساس می کند که تیم ملی انگلیس در حال حاضر بهترین فرصت را برای قهرمانی دارد، زیرا هر چه تجربه بیشتری در مسابقات بزرگ به دست آورند، می توانند از آن به عنوان یک اهرم استفاده کنند. برای او، بالا بردن کاپ جام جهانی یا یک جام بزرگ برای انگلیس، اولویت اول است و قهرمانی در اورتون، اولویت دوم خواهد بود. او معتقد است که باید به خودشان ایمان داشته باشند و این فرصت را “با هر دو دست بگیرند”، هرچند که در مقابل بهترین تیم های جهان باید همیشه بهترین بازی خود را ارائه دهند.
