خشم رود / تبیان

-خشم روداهل کوفه ناراحت و بیتاب بودند. مرگ، سایه سنگین خود را بر شهر انداخته بود. فرات خشمگین شده بود. مثل ماری که از سوراخ خارج می‏شود و دنبال طعمه می‏گردد، از بسترش بیرون افتاده و توی کوچه‏های گلی پخش شده بود. آب هر لحظه بالاتر می‏آمد هر کس به دنبال پناه گاهی می‏گشت. انگار همه آب‏های زمین از دهان فرات جاری شده بود. فرات دامنه لغزنده خود را تا آستانه خانه‏ها و تنور منزل‏ها کشیده بود. زنان، کودکان شیرخوار را در بغل گرفته ازبن طرف به آن طرف می‏دویدند. جیغ و فریاد می‏زدند. حیوانات با ترس و وحشت به آب‏های گل آلود که هر لحظه بالا می‏آمد نگاه می‏کردند و بی‏هدف ازین سو به آن سو می‏دویدند. اضطراب به ج