گریه ی آسمان ! / فان پاتوق

- دل آسمان پر بود.بغض گلویش را می فشرد اما نمی ترکید.آزارش می داد گاهی اوقات چند قطره ای به زور از چشمانش می چکید اما فایده ای نداشت. بغض مثل سنگ در گلویش گیر کرده بود.با دو دست بیخ گلویش را فشار داد.اما فایده ای نداشت.
چند سال آزگار راحت نخوابیده بود.خمیازه ای کشید.اما دود غلیظی وارد دهانش شد.
رنگ صورتش تیره شد،نفسش بند آمد.شروع به سرفه کردن کرد.آن قدر سرفه کرد تا اینکه بغض،یکباره گلوی آسمان را رها کرد و بیرون پرید.آسمان نفس راحتی کشید.چشمانش از اشک پر شد.می خواست به اندازه ی تمام سال هایی که گریه نکرده بود اشک بریزد.قطرات درشت باران بر سر و روی مردم می ریخت و گرد وغبار را از صورتش