تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836103675
چرا مردم به سينما نميروند؟
واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: چرا مردم به سينما نميروند؟ امير عربي
موضوع بهظاهر ساده است؛ فريدون جيراني در برنامهي هفت سيد جمال ساداتيان، اميرحسين علمالهدي و مسعود ده‌نمكي را آورده تا درباره‌ي افت فروش فيلم‌ها در سال جديد حرف بزنند و هركدام از ظن خويش بگويند چه بر سر فيلمهاي ما آمده كه هيچ‌كدام نمي‌توانند مردم را به سينما بكشانند. اين سه اما هركدام ساز خودشان را مي‌زنند: يكي مي‌گويد اگر فيلمهاي خارجي به‌طور گسترده اكران شوند مشكل حل مي‌شود، ديگري مي‌گويد اگر بهشان اجازه‌ي تبليغ رايگان در تلويزيون داده شود پرفروش مي‌شوند و آن ديگري مي‌گويد اگر منويات اركان نظام جمهوري اسلامي در فيلم‌ها لحاظ شود و فيلمهاي سينمايي اخلاقي‌تر شوند مردم گروه‌گروه به سينماها روي مي‌آورند و همه‌چيز به خيروخوشي تمام مي‌شود. حالا كاري به اين نداريم كه اين تركيب سه‌نفره براي چنين بحثي و يافتن پاسخ چنين سؤالي تركيب مناسبي بودند يا نه، كاري هم به اين نداريم كه چرا اين وسط كسي از آقايان نپرسيد مگر در سال‌هاي قبل فيلمهاي خارجي اكران مي‌شده يا تلويزيون تيزر رايگان پخش مي‌كرده كه فيلم‌ها فروش نسبتاً خوبي مي‌كرده‌اند؛ بلكه مي‌خواهيم ببينيم چه اتفاقي رخ داده كه اوضاع سينماي ايران روز‌به‌روز دارد بدتر مي‌شود. مي‌خواهيم بببنيم آيا اين‌طور كه برخي مي‌گويند، نبود فيلم خوب دارد به اين سينما ضربه مي‌زند يا آنگونه كه برخي ديگر مي‌گويند، آمدن سي‌دي 1500توماني فيلم‌ها به سوپرماركت‌ها روزگار سينماي ايران را چنين سياه كرده يا اين‌كه افت فروش فيلم‌ها ربطي به كيفيت فيلم‌ها ندارد و اين مردم هستند كه به دلايلي تصميم گرفته‌اند قيد سينما را بزنند و هر فيلمي هم اكران بشود از تصميمشان برنمي‌گردند و چنين شده كه دمار از روزگار اين سينما درآمده است. اين دلايل درست است، يا اين‌كه اساساً مسئله چيز ديگري است و اين دلايل خود معلول علت بزرگ‌تري هستند كه بايد آن را ريشه‌يابي كرد؟ بياييد قدم به قدم جلو برويم. اول اين‌كه مي‌گويند: «مردم به دلايلي حالشان خوب نيست و تصميم گرفته‌اند قيد سينما را بزنند». اين يعني خود سينما در اتفاقي كه برايش افتاده است نقشي ندارد، و به‌يكباره مردم با توجه به شرايط اجتماعي تصميم گرفته‌اند اين تجربه‌ي جمعي را بگذارند كنار و سينما نروند. مثال نقض اين دليل استقبال مردم از پخش رقابتهاي جامجهاني در سينماهاست. در اواسط تيرماه برخي از سينماها تصميم گرفتند بازيهاي جامجهاني را روي پرده به تماشا بگذارند. خانواده‌هاي طبقه‌ي متوسط تهراني كه در معرض يك تجربه‌ي جديد قرار گرفته بودند حتي با بليت 10هزارتوماني هم به سالن‌ها رفتند تا در اين تجربه‌ي مشترك سهيم باشند. آنگونه كه در خبرها آمد بليت بازيهاي نيمهنهايي و فينال در پرديس‌هاي‌سينمايي كمتر از نيم‌ساعت پس از شروع فروش تمام شد و اين نشان مي‌داد كه مردم در پي تجربه‌هاي تازه‌اند. با همين مثال مي‌شود گزاره‌ي بالا را رد كرد كه حال عمومي مردم خوب نيست و براي همين به سينما نميروند؛ يعني پخش فوتبال در سينماها و استقبال مردم نشان ميدهد اگر تجربه‌ي تازه‌اي در پيش باشد طبقه‌ي متوسط شهري از آن استقبال مي‌كند. حالا شايد بگوييد فوتبال با فيلم فرق دارد، اما در واقع هردوي اينها جزو محصولات سرگرم‌كننده هستند و در نهايت قرار است مردم را سرگرم كنند و از اين نظر تفاوتي بين فوتبال و فيلم نيست. دوم مي‌گويند: «فروش سي‌دي 1500توماني فيلم‌ها در سوپرماركت‌ها باعث شده خانواده‌ها تصميم بگيرند كه فيلم‌ها را در خانه تماشا كنند تا اين‌كه با چندين برابر هزينه آن را در سينما ببينند». گرچه مي‌شود اين دليل را با همان مثال جام جهاني كه مردم حاضر شدند بليت 10هزارتوماني بخرند و به سينما بيايند تا اين‌كه در خانه بنشينند و رايگان ـ نه حتي با 1500تومان پول سي‌دي- بازي را تماشا كنند رد كرد اما با وجود اين، بهتر است در ادامه‌ي اين يادداشت درباره‌ي اين دليل بيشتر حرف بزنيم. سوم مي‌گويند: «مردم به سينماها نميروند چون فيلم خوبي اكران نمي‌شود». اين شايد درست‌ترين دليلي است كه مي‌شود آورد؛ دليلي كه البته بايد رويش بحث شود، چراكه همين امسال اتفاقا فيلمهاي خوب و آبرومندي مثل هيچ و تهران، روزهاي آشنايي و طلا و مس اكران شده‌اند و نتوانسته‌اند به باشگاه ميلياردي‌ها پيوند بخورند. با اين وصف بهتر است اين دليل را اين‌جوري تصحيح كنيم كه مردم به سينما نميروند چون فيلمي اكران نمي‌شود كه ديدن آن در سينما براي آنها تجربه‌ي تازه‌اي باشد. حالا بياييد درباره‌ي اين تجربه‌ي تازه بيشتر حرف بزنيم. تجربه‌ي تازه از چه‌چيزهايي مي‌آيد؟ مثل هميشه اولين شرطي كه مي‌تواند يك فيلم را از ساير فيلم‌هايي جدا كند كه در هر مكاني قابل نمايش‌اند و اكرانشان در سينما فرقي با ديدنشان از روي صفحه‌ي تلويزيون ندارد، اين است كه فيلم براي سينما ساخته شده باشد. اين فيلم چه‌جور مشخصاتي دارد؟ اين فيلمي است با يك داستان خوب كه سروته دارد و داستانش از ارزش‌هاي حاكم بر جامعه برآمده است و آداب داستان تعريف‌كردن را براي تماشاگر طبقه‌ي متوسط رعايت كرده است (رعايت آداب داستان تعريف‌كردن چيزي است كه مدت‌هاست در سينماي ايران فراموش شده است و خيلي وقت است كه سرگرمي‌سازان در پي فرمول‌هاي امتحان‌پس‌داده‌اي مثل يك رضا عطاران به‌اضافه‌ي يك زوج دخترپسري خوش‌قيافه و خوش‌پوش با ماشين مدل‌بالا و يك داستان عاشقانه يا يك جواد رضويان و يك رضا شفيعي‌جم به‌اضافه‌ي يك خانم، چه بهتر كه الناز شاكردوست باشد، يا يك مجيد صالحي و يك علي صادقي و اندكي بزن‌بكوب، رفته‌اند و دريغ از اندكي تفاوت و خلاقيت). اين فيلمي است با كارگرداني كسي كه سليقه دارد؛ سليقه‌ي انتخاب داستان، سليقه‌ي انتخاب بازيگر، سليقه‌ي قاب‌بندي و استفاده از نماي دور و نزديك، سليقه‌ي استفاده از نور و رنگ و سليقه‌ي استفاده از موسيقي و صدا و حتي سليقه‌ي تبليغات قبل از اكران فيلم. كسي كه مي‌داند در لحظه چگونه بايد نبض تماشاگرش را در دست بگيرد و با احساسات او بازي كند، كسي كه جسارت استفاده‌ي درست از كليشه‌ها و خلاقيت شكستن آنها را براي رودست‌زدن به تماشاگرش داشته باشد. وقتي كارگرداني با سليقه‌اي سينمايي و آشنا به قواعد و رمزوراز اين مديوم، يك داستان را خوب و درست تعريف كند و به شعور تماشاگر احترام بگذارد در واقع آن فيلم خوب سرگرم‌كننده‌اي را ساخته است كه قرار است مردم را به سينما بكشاند. اما آنچه باعث مي‌شود مردم بيشتر به‌سمت اين فيلم خوب سرگرم‌كننده جذب بشوند، به اتمسفر فيلم و اين‌كه اين فيلم چقدر مردم را در فضايي قرار ميدهد كه تجربه‌ي تازه‌اي را از سر بگذرانند برمي‌گردد. مثلاً اين‌كه چقدر از تابوهاي حاكم بر جامعه در فيلم شكسته شده باشد، يا اين‌كه ـ در فيلم كمدي ـ چقدر از شوخي‌هاي فيلم جديد و بكر باشد و متفاوت با سريال‌هاي نودشبي و شوخي‌هاي جواد رضوياني باشد، يا اين‌كه ـ در فيلمهاي اكشن ـ چقدر روي ريتم پلان‌ها و حاشيه‌ي صوتي فيلم كار شده باشد، يا ـ در فيلم ملودرام ـ چقدر روي نقاط عطف داستان و موسيقي فيلم وقت گذاشته شده باشد و ... همه‌ي اينها باعث مي‌شود فيلمهاي استانداردي توليد شود كه مي‌توانند تجربه‌ي تازه‌اي براي مردم به‌همراه بياورند، وگرنه اينك كه فيلمهاي روي پرده چه از نظر مضمون و چه بازيگر تفاوت چنداني با فيلم‌هايي كه مستقيم وارد شبكه‌ي خانگي شده‌اند ندارد و حتي يك ترفند براي آن‌كه در آن سالن تاريك بتوانند چُرت تماشاچي را پاره كنند به‌كار نگرفته‌اند، پيداست كه مردم براي تماشاي اين فيلمهاي روي پرده‌ي سينما رغبتي نشان نمي‌دهند. چراكه به‌جاي اين‌كه خانوادگي بروند و لااقل با 20هزار تومان در سينما عروس خوش‌قدم را ببينند مي‌توانند در خانه بنشينند و با 1500تومان داماد خوش‌قدم را ببينند و بعيد هم مي‌دانم اين دو فيلم تفاوت چنداني با هم داشته باشند و براي مردم فرقي بكند كه كدام‌يك را ديده‌اند و كدام‌يك را نديده‌اند. در واقع پخش سي‌دي‌هاي 1500توماني از اينجا به سينما ضربه زده است. مردم وقتي به سينما مي‌روند كه قرار باشد تجربه‌اي متفاوت با آنچه بر صفحه‌ي تلويزيون مي‌بينند به‌دست بياورند و با اين سي‌دي‌ها و در نبود فيلمهاي استاندارد سرگرم‌كننده كه براي مديوم سينما ساخته شده باشند، ترجيح مي‌دهند در خانه بنشينند. براي اثبات اين حرف هم مي‌شود فيلمهاي پرفروش امسال سينماي جهان از آواتار و آليس در سرزمين عجايب گرفته تا جزيره‌ي شاتر و تلقين را بررسي كرد و ديد اين فيلم‌ها براي اين پرفروش شده‌اند كه در داستان‌گويي تماشاگرشان را وارد فضاهاي تازه‌اي كرده‌اند. اينها فيلم‌هايي هستند كه ديدنشان روي پرده‌ي سينما با تماشايشان از صفحه‌ي تلويزيون واقعا فرق دارد. اما چگونه مي‌شود كه سينماي ايران به چنين نقطه‌اي برسد؟ به نقطه‌اي كه فيلم‌هايش با استانداردهاي سينما ساخته شده باشند و بتوانند داستانشان را درست تعريف كنند و هركدامشان به شكلي با نوآوري تجربه‌ي تازه‌اي را براي مخاطب پديد بياورند. بگذاريد براي پاسخ به اين سؤال هم از نظر برخي از دوستان شروع كنم. اين دوستان مي‌گويند بايد سينماها فيلمهاي خارجي را اكران كنند تا مردم فرق فيلمهاي استاندارد با فيلم‌هايي مثل افراطي‌ها را بفهمند و به افراطي‌ها نگويند فيلم خوب و اين‌چنين استانداردها بالا ميرود. اتفاقا مسئله الان اين نيست كه مردم ما تفاوت فيلم استاندارد را با فيلم‌هايي مثل افراطي‌ها تشخيص نداده‌اند، مسئله اين است كه اين مردم هركدام در هركجاي اين شهر كه باشند به فاصله‌ي پنج دقيقه از محل سكونتشان مي‌توانند فيلمهاي روز سينماي جهان را از كنار خيابان با قيمت هزار تومان خريداري كنند و بفهمند كه فيلم خوب يعني چه، كه خريداري هم كرده‌اند و دانسته‌اند كه تفاوت بين فيلم سرگرم‌كننده‌ي استاندارد و فيلمهاي بد چيست و اصلا براي همين است كه ديگر رغبتي براي ديدن اين فيلمهاي بد ندارند و براي همين است كه فروش فيلم‌ها افت كرده است؛ براي اين‌كه مردم استانداردهاي فيلم سرگرم‌كننده‌شان بالا رفته است و با سال‌هاي قبل متفاوت است. در واقع نسخه‌اي كه اين دوستان براي سينماي ايران مي‌پيچند مدت‌ها قبل رخ داده است. اينك سؤال اين است كه چگونه بايد فيلم‌هايمان را به اين استانداردها نزديك كنيم؛ به استانداردهايي كه مردم را قانع كند به سالن‌هاي سينما بازگردند. كه اين هم تنها با سيستم‌سازي ميسر است. ما براي اين‌كه استانداردهاي فيلم‌هايمان را بالا ببريم نيازمند سيستمي هستيم كه توانايي توليد و پرداخت و پخش و تبليغ را براي يك ايده‌ي سينمايي به بهترين شكل داشته باشد. سيستمي كه وقتي يك ايده از روز اول وارد آن مي‌شود به بهترين شكل بدل به داستاني خوب شود و سپس از دل آن يك فيلمنامه‌ي محكم خارج شود و بعد كارگرداني باشد كه بتواند اين فيلمنامه را به بهترين شكل اجرا كند. سيستمي كه براي قبل و بعد از توليد فيلم برنامه داشته باشد و بداند كه اين فيلم قرار است چگونه فيلمي بشود و چقدر بفروشد و چقدر براي بازيگرش بايد هزينه شود و چقدر بايد براي تبليغات پول گذاشته شود و فيلم بايد در چند سينما و به چه شكلي اكران شود. تنها با وجود اين سيستم سينمايي است كه مي‌شود استانداردهاي سينما را بالا برد. البته وجود يك سيستم سينمايي براي پيشرفت سينماي ايران كافي نيست، بلكه ما نيازمند چند سيستم سينمايي هستيم كه با هم رقابت كنند و در رقابت با هم و چرخه‌ي عرضه و تقاضا باعث رشد صنعت سينما در ايران شوند. اتفاقا حالا كه بحث تهيه‌كننده‌محوري در سينماي ايران رو آمده خوب است مسئولان به اين بينديشند كه چگونه مي‌شود با گردآوري اين تهيه‌كنندگان شركت‌هاي فيلمسازي تأسيس كرد؛ شركت‌هايي كه با الگوبرداري از كمپاني‌هاي موفق فيلمسازي در جهان، تأسيس شوند و بتوانند استانداردهاي سينما را ارتقا دهند؛ شركت‌هايي كه البته بايد خصوصي باشند و در بازار عرضه و تقاضا توانايي رقابت را داشته باشند. تا اين اتفاق در ايران نيفتد و تا شركت‌هاي فيلمسازي ما نتوانند محصولات استاندارد سرگرم‌كننده بسازند امكان پيوستن به قانون كپي‌رايت و بازارهاي جهاني فيلم هم وجود ندارد. نداشتن سيستم سينمايي بالاخره كار خودش را كرد و نتيجه اين شد كه داريم مي‌بينيم. بهتر است براي ساخت دوباره‌ي اين سينما به عقب بازگرديم و قدم اول را از همان‌جايي برداريم كه روز اول كج برداشته بوديم. منبع: بيست‌وچهار؛ ويژه‌نامه سينما و تلويزيون همشهري ماه - شماره55
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 158]
-
گوناگون
پربازدیدترینها