واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: نمایی از یک زن روانپریش تهران ایرنا: کارگردان نمایش "نمی دونم فردا چی میشه" می گوید: ما سعی کردیم اجرایی مینی مال (ساده) از نمایش ارائه دهیم و هر آنچه در صحنه موجود است مورد استفاده قرار گیرد.دراین نمایش زنی روانپریش را مشاهده می کنید.
به گزارش روز سه شنبه خبرنگار تئاتر ایرنا، "نمی دونم فردا چی میشه" عنوان نمایشی است به کارگردانی سمیرا مهدوی که برگرفته از یکی از نمایشنامه های تنسی ویلیامز است این اثر هر شب در فرهنگسرای ارسباران به روی صحنه می رود.
این نمایش پیش از این در تئاتر شهر هم اجرا و با استقبال مواجه شد.
سمیرا مهدوی، کارگردان این نمایش در گفت و گویی با خبرنگار خوزه تئاتر ایرنا با اشاره به اینکه قصه نمایش این است که یک زن هر روز به ملاقات مردی می رود و یک رفتار دومینووار میان شخصیت های زن و مرد شکل می گیرد گفت: تنسی ویلیامز یک نویسنده آمریکایی قرن بیستمی است که باغ وحش شیشه ای یکی از مشهورترین آثار اوست. آثار ویلیامز حول روانکاوی شخصیت های داستانش نوشته شده و روی شخصیت های زن تمرکز ویژه ای دارد و درونیات شخصیت های زن نمایش را خیلی برجسته نشان می دهد.
این کارگردان تئاتر می افزاید: در نمایش نمی دونم فردا چی میشه نیز کاراکتر زن، شخصیت محوری نمایشنامه را داراست و به نوعی بیمارگونگی و روان تنی دچار است و خودش هم این بیماری را نمی پذیرد و به طور دائم قصد دارد فرافکنی کند و طرف مقابلش را بیمار جلوه بدهد.
مهدوی اضافه می کند: کاراکتر زن از شروع نمایش دائم شخصیت مقابلش را تخریب می کند و در پایان نمایش برای تماشاگر روشن می شود که شخصیت زن روان پریش است در صورتی که مرد به مراتب از شخصیت سالم تری برخوردار است.
وی درباره شیوه اجرایی این نمایش نیز توضیح داد: سعی کردیم اجرایی مینی مال از نمایش ارائه دهیم و هر آنچه در صحنه می بینید مورد استفاده قرار می گیرد و در واقع ما چیزی به نام دکور محض نداریم و این مینی مالیسم در شکل بازیها و طراحی صحنه نمود بارزی دارد و در واقع وسایل جنبه دکور ندارند و در طراحی صحنه به شکلی مورد استفاده قرار می گیرند.
کارگردان نمایش نمی دونم فردا چی میشه افزود: نکته دیگر اینکه ما سعی کردیم اشیاء در فضاسازی به ما کمک کنند. برای مثال آباژور در کار فضاسازی نقش دارد و یک بخشی از خانه را به نمایش می گذارد یا برای مثال ما نمایی از راه پله را به نمایش گذاشتیم که فقط القای راه پله می کند و به باور پذیری نمایش کمک می کند و در القای اینکه بالا رفتن از آن برای زن سخت است یاری می رساند در حالی که هیچ وقت از آن بالا نمی رود و به لحاظ القای فضا برای ما مورد استفاده دارد.
مهدوی با بیان اینکه در مقابل میزانسن های پرحرکتی که وجود دارد خود این زن دچار نوعی سکون شخصیتی است ادامه داد: این در طراحی میزانسن عامدانه انجام شده است و در مقابل میزانسن های مرد سکون است و درون او پویاتر است ، این مرد است که برای مثال پیشنهاد می دهد بازی کنیم یا غذا بخوریم و زن دائم در حال دور خود چرخیدن است و ما این را در نوع طراحی میزانسن مشاهده می کنیم.
وی با بیان اینکه شخصیت زن سردرگم است و این هماهنگ با طراحی صحنه و میزانسن شکل گرفته است اضافه کرد: بخش مهم نمایش درگیری ذهنی کاراکتر زن است که به صورت پلی بک شنیدیم و این همه آن چیزی است که در زن مخفی است ، تماشاگر انتهای جوهره زن را می بیند و در واقع روی تنهایی این کاراکتر تاکید شده است چرا که هم می خواهد با مرد باشد و هم نمی خواهد.
این کارگردان تئاتر توضیح داد: درگیری شخصیت های ویلیامز جایی شروع می شود که آنها با خودشان به چالش برمی خیزند و آن را به طرف مقابل منتقل می کنند ، در واقع ما با قصه خطی مواجه ایم و اگر ویژگی های روانی شخصیت را بگیریم قصه تهی می شود.
نکته دیگر سکوت های نمایش است که لایه های پنهان نمایش و در واقع چیزهایی را که نمی توان بیان کرد را بازگو می کند و به نظر من همه لذت تماشاگر به این است که به آن مفهوم سکوتها دست پیدا کند به طوری که گویای اتفاقاتی که در درام می افتد باشد.
نمایش نمی دونم فردا چی میشه تا 30 آذر در سالن استاد ذوالفقاری فرهنگسرای نیاوران هر شب ساعت 18:30 به روی صحنه می رود.
فراهنگ*3054**1601**
19/09/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 124]