واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: سونامی سرطان، همه شوربختی است! تهران - ایرنا - روزنامه مردم سالاری نوشت: این روزها فراگیری انواع و اقسام سرطان ها در پایتخت به چنان درجه ای رسیده است که برخی تحلیلگران از آن با عنوان «تراژدی» یاد می کنند ؛ تراژدی ای که کمتر خانواده ای را می توان در این چند ساله در شهر تهران سراغ گرفت که به طریقی با آن دست وپنجه نرم نکرده باشد!
با این همه، اگر کمی از نزدیک تر به واژه تراژدی بنگریم به نظر نمی آید بتوان به آسودگی به آمار هر روز بالا رونده بیماری سرطان در شهر تهران تراژدی لقب داد! سبب آنکه: تراژدی اساسا به رویدادهایی گفته می شود که از دلِ منطقِ ناگزیر زندگی برآمده باشند واراده انسانی کمتر اثری در رخ دادن یا ندادن آنها دارد.
به مثل: مرگ های ناگهانی، انواع حوادث طبیعی مانند سیل و زلزله و... جملگی تراژدی های زندگی انسان را رقم می زنند و از آنها در بیشتر مواقع گریزی نیست! با این وصف، پرسشی که سر بر می آورد این است که دریا لرزه (سونامی) سرطانی را که امروز به آن چشم دوخته ایم چه می توان نام نهاد؟ شاید «شوربختی» عبارت بهتری برای روایت رویدادهای تلخ این روز های ما باشد. چراکه تنها از شوربختی آدمی است که حوادثی را که می توان با اندک حساسیت واراده ای از وقوع آنها جلوگیری کرد ،به سبب کم کاری ها وخام دستی ها در برابر چشمانش ذره ذره بدل به مصیبت های بزرگ می شوند!
با این همه، گفتن ندارد که دامن گستر شدن سرطان به دلیل آلودگی هوا در این سطح و اندازه نه سرنوشت ناگزیر پایتخت نشینان است و نه دردی لاعلاج، تنها کافی است به تاریخ شهر های مدرن نگاهی سرسری بیفکنیم تا این نکته روشن شود که آلودگی هوا پدیده تازه ای نیست وبیشتر کشور های توسعه یافته در پگاهِ دوره صنعتی شدن خود با آن دست به گریبان بوده اند ولی با اراده معطوف به حل مشکل سال هاست که این معضل را از سر راه برداشته اند و به صفحات تاریخ سپرده اند. بررسی کارنامه شهرهای مدرن حجتی است بر این ادعا!
در برابر اما، ما برای رهایی از این مشکل تا به حال چه کرده ایم؟ جز نصیحت مردم به ترک دیار و خروج از تهران وسرکوفت زدن به مهاجرینی که از زور بیکاری و بلاتکلیفی وبه سودای گذران زندگی و لقمه ای نان، رنج به سر بردن در این شهر هیولایی را به جان خریده اند، از عهده چه کار نمایان دیگری بر آمده ایم؟! سیاست هایی مثل: دورکاری وانتقال کارمندان به شهرستان ها که در دوره دولت نامتعادل قبل مطرح شد نه تنها دردی از شهر تهران دوا نکرد، آنچنان در حوزه اجرا با اما واگر های فراوان روبه رو بود که حتی خود مدیران وقت نیز امیدی به جدی گرفتن این دست سیاست ها از سوی شهروندان نداشتند!
نسخه هایی که به راستی خود هیچ دست کمی از بیماری نداشتند و جز بار کردن پریشانی بر سر پریشانی های پایتخت حاصل دیگری در پی نداشتند! طرفه این جاست که مدیران شهر تهران که در هر همایش و جلسه سخنسرایی، نگرانی شان را از افت اخلاقی پایتخت به رخ می کشند، در برابر آمار ترسناک افزایش سرطان که سلامت اخلاقی وجسمانی شهروندان هر دو را آماج گرفته است، سکوت پیشه کرده اند و دم بر نمی آورند؟! و سرانجام اینکه: آیا به راستی تعبیر دقیقی است معضلی را که در حوالی بی اعتنایی ما و مدیران ما چنین ابعاد غول آسا و هراس آوری به خود گرفته است «تراژدی» بنامیم؟ دست کم تا زمانی که دست ندانم کاری ها و بی ارادگی ما در کار است تراژیک نیست، همه شوربختی است.
*مهدی مالمیر
اول**
17/09/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 37]