تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835747404
خدایا چرا مـن؟
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
خدایا چرا مـن؟ بعد از نزدیک به صد عمل جراحی و با چشمی که هنوز نمی‌دید برگشتم ایران. دیدم شوهر و پدرم فوت کرده‌اند. در عرض سه سال هم زیبایی و جوانی‌ام را از دست داده بودم و هم عزیزترین کسانم را. دیگر هیچ امیدی نداشتم، دل مُرده شده بودم. می‌خواستم دنیا تمام شود، اما بچه‌هایم چه گناهی داشتند؟
فریبا قدس هستم. متولد 1332 در تهران، یعنی الان شصت و یک ساله ام. بازنشسته وزارت نیرو. شوهرم همکارم بود، البته کار دوبله هم می کرد. عاشق هم بودیم، کم زندگی کردیم با هم؛ نزدیک هفت سال بیشتر طول نکشید، اما همین مدت خیلی عاشقانه بود. خدا رحمتش کند. خانه پدری من زندگی می کردیم، سمت خیابان خورشید، نزدیک بهارستان. مادرم مراقب دو دخترم بود که من بتوانم کار کنم. آن موقع ها خیاطی هم می کردم. زندگی آرامی داشتیم تا این که همه چیز ناگهان عوض شد. نزدیک 32 سال پیش یعنی اواخر 1358، صبح زود، حوالی ساعت 30/6 با عجله از خانه زدم بیرون، به خاطر خیاطی خواب مانده بودم. اتفاقا آن روز شوهرم دیرتر از من باید سر کار می رفت و بنابراین تنهایی آمدم بیرون. همین طور که می دویدم تا از سرویس جانمانم، یک موتورسوار جلوی من سبز شد و از زیر کاپشنش یک گالن درآورد و به سمت من پاشید، اسید بود. تمام وجودم می سوخت. صورتم، گردنم، دست هایم. چشم هایم هیچ کجا را نمی دید، فقط دنبال آب بودم. دنیای اطرافم به یکباره رنگ سیاه گرفت، اصلا نمی دانستم چه اتفاقی برایم افتاد، فقط سوزش بود. وقتی رسیدیم بیمارستان فهمیدم چه بلایی سرم آمده، دنیا برایم به یکباره تیره و تار شد. آنقدر سریع این اتفاق افتاد که راننده سرویس هم متوجه موتور سوار نشد. البته صورتش را کامل پوشانده بود و جز دو چشم ریزش چیزی مشخص نبود. هیچ وقت نفهمیدیم آن مرد که بود، پلیس نتوانست پیدایش کند. ما با هیچ کس دشمنی و دعوا نداشتیم و همین هم باعث شد نتوانند سرنخی از او پیدا کنند. بعد از آن ماجرا 27 بار عمل جراحی شدم که چندان فایده ای نداشت، افسرده و ناامید شده بودم. زیبایی و جوانی ام بدون هیچ دلیلی از بین رفته بود، به همین دلیل شوهرم هرچه را داشتیم فروخت و زمینی من را راهی فرانسه کرد و خودش پیش بچه ها ماند. رفتم که شش ماهه برگردم، اما به دلیل سوختگی شدید مجبور شدم نزدیک دو سال و هشت ماه آنجا بمانم. روزهای سختی بود، در پاریس کسی را نمی شناختم، غم سوختگی یک طرف، غریبی غربت هم طرف دیگر، اما خیلی زود ایرانی های خیابان پانزدهم پاریس که من در آنجا سوئیت کوچکی اجاره کرده بودم، دور و برم را گرفتند. مثل فرشته دورم می چرخیدند، یکی برایم غذا می آورد، آن دیگری حمامم می برد، دوستی برای پیاده روی دنبالم می آمد و خلاصه درد غربت کمرنگ شد. آنجا بیش صد بار عمل شدم. عمل های سوختگی مقطعی است و هر بار یک بخش را جراحی می کنند. آخرین عمل هم برای چشمم بود که دو قرنیه چشم یک جوان مرگ مغزی را به چشم من و یک پیرزن دیگر پیوند زدند. اتفاقا هر دو در یک اتاق بستری شدیم. روزی که دکتر چشم های او را باز کرد، از خوشحالی داد می زد می بینم می بینم. من هم خیلی امیدوار شده بودم و در دلم دائم می گفتم خدایا! یعنی من هم می توانم ببینم؟ دکتر که چشم های من را باز کرد همه چیز تیره و تار بود. سایه های مبهمی می دیدم. هر چقدر دکتر می گفت این چند تاست؟ من نمی دیدم که نمی دیدم. ظاهرا فشار روی قرنیه من زیاد بود و پیوند درست انجام نشد. خیلی ناامید شدم. گفتم برمی گردم ایران. بچه هایم گناه داشتند، کوچک بودند. وقتی برگشتم ایران، دیدم همسر و پدرم فوت کرده اند. مصیبت از در و دیوار می بارید. زندگی خیلی برایم بدتر شد. خانواده این اتفاق ها را در نامه برای من نوشته بودند، اما دوستانم در پاریس جرات نکرده بودند برای من بخوانند، ترسیده بودند اوضاعم بدتر شود. دیگر دل مرده شدم. زندگی برایم معنا نداشت، اما بچه هایم چه؟ آنها چه تقصیری داشتند. از طرف دیگر دوست نداشتم سرکار بروم و به همین دلیل خودم را در خانه زندانی کرده بودم، چون نمی خواستم کسی من را با صورت سوخته و این وضع ببیند. یک جورهایی اعتماد به نفسم را از دست دادم. حتی همکاران و رئیسم چند بار دنبالم آمدند، اما برایم رفتن سرکار سخت بود، گرچه در نهایت بعد از چند سال مجبور شدم دوباره برگردم، اما آن موقع دلم نمی خواست. چند سالی گذشت، گفتند یک چشم پزشک خیلی خوب در اسپانیا هست که گفته بینایی ات را تا دید یکی دو متر به تو برمی گرداند. با وجود همه مشکلات مالی، رفتم. راست می گفتند. بعد از عمل کاملا خوب شده بودم. همه دنیای سیاهم پر از رنگ شده بود، اما خوشحالی ام بیشتر از یک سال و نیم دوام نیاورد و دوباره بینایی ام را از دست دادم. خیلی روزهای سختی بود. خیلی سال های طاقت فرسا و نفسگیری بود. الان هم که به آن فکر می کنم نفسم بند می آید.
بگذریم، اما ماجرای بافتنی... آن مدتی که فرانسه بودم، روزها در خانه بیکار می نشستم و فقط غصه جوانی و زیبایی از دست رفته ام را می خوردم. کم اتفاقی نبود خب. تا این که روزی یکی از همسایه های ایرانی ام با دو کلاف نخ قرمز آمد و گفت اینها را شال و کلاه بباف، پست کنیم برای دخترت. گفتم نه! من که نمی بینم، نمی توانم. گفت حالا امتحان کن، هر جا گیر کردی و نشد، خودم می بافم. بالاخره شروع کردم، اما واقعا بافتنی را دوست نداشتم، خیلی وقت گیر و حوصله بر بود. به هر حال آن شال و کلاه تمام شد، بعد یک جلیقه کوچک بافتم. آن جلیقه را یکی از بوتیک های فرانسوی 500 فرانک خرید. همین انگیزه شد و من بافتنی را بین عمل هایم ادامه دادم. با نخ های کتان نازک، بلوز می بافتم و دوستانم در بوتیک ها برایم می فروختند، آن هم با قیمت های خیلی خوب. آنها کار دست را خیلی قبول داشتند. آنقدر بلوز، شال، کلاه و ژیله بافتم و فروختم که حتی آن ده هزار دلاری که برای هزینه های درمانم از ایران آورده بودم، خرج نشد. کارم به جایی رسیده بود که دیگر نمی توانستم سفارشی قبول کنم. بین هر عمل چند لباس می بافتم، یک بار دکترم که یک پروفسور معروف فرانسوی بود، در بیمارستان دید که من لباس می بافم و کلی تعجب کرد. باورش نشد. می گفت چطور رنگ ها را از هم تشخیص می دهی؟ گفتم مثلا سبز را با همان کلاف خودش می بافم، زرد را گلوله می کنم، قرمز را تخم مرغی می بندم، اما باز هم باورش نشد. تصمیم گرفتم برای او یک ژیله ببافم. بین دو عملم بود و وقت زیادی نداشتم، به دوستم گفتم برایم نخ خرید. توانستم علاوه بر آن یک شال گردن هم ببافم. نزدیک کریسمس که شد، با دوستم به مطبش رفتیم، در دلم خدا خدا می کردم که اندازه اش باشد. ژیله و شال گردن را به او هدیه کردم. خیلی ذوق زده شد و ژیله کِرم رنگ را تنش کرد؛ می خندید و چندبار تشکر کرد. عمل بعدی ام هم که اتفاقا جراحش او بود، سخت ترین جراحی ام بود و نزدیک 9 ساعت طول کشید. از من یک فرانک هم نگرفت! می گفتند که هزینه عمل نزدیک 9000 فرانک می شده. دکتر گفته بود این خانم با دست زخمی و گردن سوخته نشسته برای من لباس بافته. شاید دلش برایم سوخته بود. حتی وقتی برگشتم ایران هم سفارش برایم می آمد، می بافتم و پست می کردم. چهارپنجم خانه ای که الان دارم را از فروش بافتنی هایم جمع کردم. آن روزها، روزهایی بود که خدا خیلی من را دوست داشت. هرچه دعا می کردم پاسخم را می داد. الان هم همین طور است. بعضی موقع ها دلگیر می شوم و بهانه می گیرم که خدایا چرا من؟ من که با کسی دشمنی نداشتم و با همه خوب تا می کردم و... اما این بهانه گیری ها زود می گذرد و باز همه امید و ایمانم فقط به خدا می رسد. حالا الان هم لباس زیاد می بافم، برای نوه هایم، دخترم، دوستانم. در زمستان یک نمایشگاه از بافتنی هایم در فرهنگسرای ارسباران گذاشتم و همه را فروختم. لباس های خیلی خوشگل با بافت خیلی خوب. همه راضی بودند. الان هم یک پتوی چهل تیکه از تمام نخ هایی که در این 20 سال اضافه مانده بافته ام که پر از رنگ های مختلف شده. درست است خودم همه چیز را سیاه می بینم، اما حداقل زندگی دیگران را پر از رنگ های شاد کرده ام. (ضمیمه چمدان) راوی: فهیمه سادات طباطبایی درباره فریبا... رنگی بالاتر از سیاهی چشمانم را می بندم. می خواهم با او همذات پنداری کنم. می خواهم به دنیای این روزهای فریباخانم برسم. می خواهم ببینم وقتی فقط یک رنگ دنیایت را می گیرد، چه حس و حالی داری... راستش را بخواهید چندان تجربه خوبی نیست. می توانید امتحان کنید، خیلی زود دلتان تنگ می شود، انگار دنیا را نمی توان بدون رنگ ها تحمل کرد. حتی شب هم سیاه مطلق نیست. شب هم رنگ خودش را دارد و می توان به این رنگ ها دل بست. ما عاشق رنگ هاییم و رنگ ها ما را عاشق می کند. تصور دنیایی که در یک رنگ خلاصه شود؛ آن هم سیاهی نه تنها آسان نیست که غیرممکن است. مطمئنم دل فریبا خانم هم برای رنگ ها تنگ شده است. او از آن اسیدپاش لعنتی یک عمر قرمز دیدن، آبی دیدن، زرد دیدن و سبز دیدن را طلبکار است. او هم می خواهد که یک بار دیگر وقتی صدای خش خش پاییز را زیر پا حس می کند، دوباره به چشم نارنجی را ببیند، نه این که به یاد بیاورد. او هم می خواهد خنکای سفیدی برف را به چشمانش ببیند مثل سبزی برگ ها را در بهار... زندگی او در سیاهی منحصر است و خوش به حالش که رنگ قلبش سیاه نیست. قلبت اگر سیاه ببیند دیگر کارت تمام است. دیگر زندگی ات هیچ رنگی ندارد؛ حالا چه توفیری می کند که چشمانت تمام رنگ های رنگین کمان را تشخیص می دهد یا خیر... او قلبش را با رنگی پر کرده است که از همه رنگ ها بالاتر است. رنگی که حتی از سیاهی هم بالاتر است. این رنگ، رنگ امید است. رنگی که خوشرنگ ترین رنگ هاست. رنگی که آدم به چشم سر نمی تواند بلکه باید با چشم دل آن را پیدا کرد و خوش به حال او که هیچ کدام از ناامیدی از عمل های متعددی که روی چشمانش انجام شده، نتوانست قلبش را از این رنگ خالی کند. همین رنگ است که زندگی او را می سازد، زندگی او را می بافد... او با این رنگ است که زندگی را به رنگی رسانده که می توان دوست داشت و حتی به آن حسادت کرد. افشین خُماند
جمعه 21 شهریور 1393 4:42 بازدید:0
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 73]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها