محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803672618
چهاردهمین اجلاس سران شانگهای/6 فرصت‌ها و افق‌هایی که ایران به شانگهای می‌دهد
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: چهاردهمین اجلاس سران شانگهای/6
فرصت‌ها و افق‌هایی که ایران به شانگهای می‌دهد
وزیر سابق امور خارجه قرقیزستان معتقد است مشارکت و عضویت ایران در سازمان همکاری‌های شانگهای، فرصت‌هایی پرشماری برای این نهاد مهم منطقه‌ای و کشورهای عضو آن بوجود خواهد آورد.
«عدنان قربایف» وزیر امور خارجه پیشین قرقیزستان ضمن یادداشتی اختصاصی که در اختیار خبرنگار خبرگزاری فارس در دوشنبه قرار داد، به بررسی فرصت‌های پرداخته که جمهوری اسلامی ایران با ورود خود به این سازمان می‌تواند فراهم کند. قبل از پرداختن به موضوع عضویت کامل ایران در سازمان همکاری‌های شانگهای باید این سازمان را بدون فضای سیاسی پیرامونی تصور کرد که شاخص‌های اصلی آن به صورت ذیل قابل تصور می‌باشند. سازمان همکاری‌های شانگهای یک اتحاد اقتصادی نبوده بلکه بیشتر حالت بازار را به خود گرفته است. در این بازار ابتکار عمل اساسا با چین می‌باشد که بدنبال گسترش موقعیت‌های مورد نظر خود و همچنین تامین امنیت سرمایه‌گذاری‌های انجام داده است. حتی چگونگی بحث امنیت را منافع چین تعیین می‌کند که به این دلیل، پکن منطقه خودمختار سنگ‌کیان ایغور را کانون شرارت تلقی می‌نماید. این سازمان همچنین فرصت حفظ نفوذ روسیه در آسیای مرکزی با حداقل سرمایه‌گذاری‌های اقتصادی است. سازمان همکاری‌های شانگهای امکان ایجاد تعادل در بلندپروازی‌های قزاقستان و ازبکستان برای رهبری آسیای مرکزی به بار آورده و همزمان به هیچیک از این دو جمهوری اجازه نمی‌دهد تا مدیریت روند مرکزگرایی منطقه‌ای و اتحاد آسیای مرکزی با محوریت نقش یکی از این طرف‌های داخلی شکل بگیرد. این سازمان ساختاری است که از نظر وظایف مختلف و متنوع بسیار متراکم بوده و بدون کار دقیق روی تهیه «سه سبد»، می‌تواند به جامعه کشورهای مشترک‌المنافع ثانی تبدیل شود که جز تصمیمات غیر قابل اجرا و عمدتا اعلامیه‌ای کار خاص دیگری ندارد. به این دلیل است که ایران به عنوان یک نیروی جدید مورد حمایت واقعی کشورهای عضو قرار نگرفته است. چرا ایران باید به عضویت شانگهای پذیرفته شود؟ سازمان همکاری‌های شانگهای یکی از مکانیسم‌های مقابله با نفوذ آمریکا در آسیای مرکزی می‌باشد. جهت مثبت چنین همکاری عبارت از آن است که ایران همانند روسیه و چین قادر به تامین کامل آسیای مرکزی نمی‌باشد. بنابراین تهران از استقلال قابل کنترل این منطقه حمایت خواهد کرد. ایران از طریق سازمان همکاری‌های شانگهای امکان ارتباط با سازمان پیمان امنیت جمعی را به دست می‌آورد که جهت گسترش حضور در دریای خزر مهم می‌باشد. با توجه به راه افتادن پروژه‌های در زمینه امنیت اقتصادی، برای تشکیل کارتل گاز منطقه‌ای نیز شرایط مناسبی فراهم می‌شود. ایران امکان طرح اصول تامین امنیت و تشکیل سیستم امنیتی در آسیای مرکزی را به دست می‌آورد. همچنین جمهوری اسلامی ایران فرصت دخیل کردن عناصر امنیتی خود را به سیستم بین‌قاره‌ای اوراسیا را که از طریق سازمان همکاری‌های شانگهای برجستگی پیدا خواهد کرد، بدست می‌آورد. کشورهای سازمان همکاری‌های شانگهای علاقمند به مداخله نظامی غرب به امور داخلی ایران با بهانه از بین بردن برنامه هسته‌ای نیستند. در حال حاضر در چارچوب سازمان همکاری‌های شانگهای به نوعی باشگاه غیر رسمی کشورهای شکل گرفته که دارای سلاح هسته‌ای می‌باشند. انجام اقدامات در چارچوب ان‌پی‌تی مورد قبول همه است. در صورت تاخیر در پذیرش ایران به سازمان همکاری‌های شانگهای، آمریکا می‌تواند از این وضعیت به نفع خود استفاده کرده و افراد دارای روحیات ضد روسی و ضد چینی را وارد حلقه‌های تصمیم‌گیرنده کند. تغییر ماهیت قدرت در ایران و یا تغییر در نگرش تهران نسبت به سازمان همکاری‌های شانگهای به طور قابل توجهی می‌تواند چشم‌انداز این سازمان را تضعیف نماید. چگونه می‌توان سازمان همکاری‌های شانگهای را علاقه‌مند کرد؟ نه‌تنها برای بیشتر مردم عادی بلکه حتی برای مقامات و کارشناسان نیز پاسخ این سوال مشخص نیست که «چرا ایران باید عضویت سازمان همکاری‌های شانگهای را دریافت کند». بنابراین، معرفی مواضع خود و برنامه عمل و یا بسته پیشنهادی در رابطه با توسعه این سازمان می‌تواند کفه ترازو را به نفع تهران سنگین کند. ایران با توجه به موقعیت جغرافیایی خود به این سازمان کمک خواهد کرد. از جمله ارمنستان از طریق ایران به شانگهای متصل خواهد شد و با کمک تهران امکان تعیین راه‌های جدید همکاری با کشورهای خلیج فارس فراهم خواهد شد. از سوی دیگر ایران به اصطلاح وزنه متقابل در برابر ترکیه که به دنبال پیشگامی خود در خاور نزدیک و میانه است، به شمار می‌رود. این نکته نیز مهم است که با توجه به وجود کنترل غرب بر آنکارا، رهبری منطقه‌ای ترکیه برای کشورهای سازمان همکاری‌های شانگهای و قبل از همه برای روسیه غیر قابل قبول دانسته می‌شود. سرمایه‌گذاری ایران در آسیای مرکزی منجر به کاهش نفوذ اقتصادی چین در این منطقه خواهد شد. بنابراین حضور تهران در بانک توسعه سازمان همکاری‌های شانگهای و بطور کلی نظام بانکی این گستره مفید خواهد بود. این موضوع به نوعی حمایت از ابتکار روسیه در رابطه با حذف دلار از معاملات بانکی و تجاری خواهد بود که از سوی کشورهای عضو سازمان بریکس پشتیبانی شد. همچنین گفته می‌شود، چنانچه جهت ایجاد بانک سازمان همکاری‌های شانگهای بر سر ایجاد پول واحد نتیجه لازم حاصل شود، پس ظرفیت سرمایه آن 30 تریلیون یورو را تشکیل خواهد داد. چنین ظرفیت مالی نه تنها نیاز آسیای مرکزی به سرمایه‌گذاری را رفع خواهد کرد، بلکه منجر به گسترش جغرافیای سازمان همکاری‌های شانگهای نیز خواهد شد. بنابراین، تجارت سرمایه در بازارهای مالی جهانی می‌تواند به بانک سازمان همکاری‌های شانگهای با اعطای اعتبارات با بهره 5 درصدی، سالانه تا 1.5 تریلیون یورو سود به بار آورد. در اصل، ایجاد بانک سازمان ضرورت غیر قابل تردید بوده ولی روسیه نگران قدرت اقتصادی چین است که تشکیل بانک با سرمایه 100 میلیارد دلاری در چارچوب سازمان بریکس برای پکن مشکل خاصی ندارد. فرصت رهایی از دیکته صندوق بین‌المللی پول و یا بانک جهانی پکن را به فکر پیدا کردن متحدانی در راستای تحقق این ایده انداخته است زیرا غرب علاقمند سهم دادن چین و یا هر کشور دیگری در مدیریت سرمایه‌های مالی جهانی نمی‌باشد. چین همچنین علاقمند به انرژی ایران می‌باشد و تهران نیز در این زمینه شریک مهمی به شمار می‌رود زیرا از نظر ذخایر گاز دومین کشور و از نظر ذخایر نفت چارمین کشور دنیا می‌باشد. چین برای عرضه کالا‌های خود همواره به بازارهای جدید نیاز دارد که از این نظر ایران مستثنی نیست. بنابراین منطقه آزاد تجاری می‌تواند یکی دیگر از زمینه تعامل با سازمان همکاری‌های شانگهای باشد. امروز ترکیه بر این اساس اقدام کرده و جهت ورود به اتحادیه گمرکی یک گروه کاری ایجاد کرده است. بنابراین، موقع انتخاب بین تهران و آنکارا به عنوان رهبر منطقه‌ای جهت همکاری سازمان با خاور نزدیک و میانه، احتمالا اولویت به ترکیه به عنوان کشور دارای «بار سیاسی - اقتصادی» بیشتری داده خواهد شد هرچند از نگاه استراتژیک تهران برای سازمان، نفع بیشتری خواهد داشت. ایران می‌تواند نقش حلقه اتصال بین سازمان همکاری‌های شانگهای و سازمان همکاری‌های اسلامی را بازی کند. در مرحله کنونی جایگاه اسلام در سازمان همکاری‌های شانگهای به طور محدودی معرفی شده است. این سازمان به کشور بانفوذ اسلامی نیاز دارد که چنین نقشی را ایران می‌تواند به طور مناسب بازی کند. شرکت ایران در تحکیم زیرساخت‌های منطقه‌ای و بین‌منطقه‌ای و از جمله احداث راه آهن چین - قرقیزستان – ازبکستان می‌تواند مهم باشد. زیرا در حال حاضر ایران از شبکه گسترده جاده‌ای برخوردار است که کشورهای اعضای سازمان همکاری‌های شانگهای را به خلیج فارس پیوند می‌دهد. در مورد کشورهای آسیای مرکزی همانند چین حمایت مالی از پروژه‌های مختلف اقتصادی موثر خواهد بود. این عامل ممکن است در رای‌دهی بعدی جهت ورود ایران به سازمان همکاری‌های شانگهای به یک اهرم تبدیل شود و از جمله ازبکستان را نیز که نقش به نوعی سودآور «مخالف» با عضویت ایران را بازی کرده و پشت سر همسایه‌هایش از روسیه امتیاز می‌خواهد، تاثیر گذارد. همکاری در حوزه فن‌آوری‌های نانو که برای تولیدات کم‌ظرفیت کشورهای آسیای مرکزی مهم است و همچنین با روسیه و چین در زمینه‌های ارتباطات ماهواره‌ای می‌تواند به نتایج خوبی منجر شود. ایده اصلی این پروژه باید نوآوری و دستیابی به تکنولوژی آینده باشد که مشکل اصلی بسیاری از کشورهای عضو سازمان همکاری‌های شانگهای به شمار می‌رود. امروز وجود مواضع نسبتا هماهنگ کشورهای مدعی ورود به سازمان همکاری‌های شانگهای مهم می‌باشد. برای این حتی می‌توان در «سطح دوم» اصول قابل قبول و سودمند مشارکت در سازمان شانگهای را در تمامی زمینه‌ها تهیه کرد. در این راستا از جمله می‌توان ایده گفت‌وگوی تمدن‌ها را یکی از مبانی همکاری قرار داد. تهران همچنین می‌تواند مبتکر پیوستن کشورهای دیگر (مثلا آذربایجان) به عنوان عضو و یا همکار به سازمان همکاری‌های شانگهای شود. پیوستن تهران به سازمان شانگهای به عنوان رهبر اتحاد منطقه‌ای «ایران-عراق-سوریه» از اهمیت بالای ژئوپولیتیکی برخوردار خواهد بود. اوضاع پیچیده خاور نزدیک و میانه نشان می‌دهد که سازمان همکاری‌های شانگهای نه‌تنها باید با ابراز نظر در خصوص تحولات اکتفا کند بلکه به فکر تهیه مکانیسم‌های حل و فصل مناقشات در این منطقه باشد. از آنجا که امروز روسیه، چین، ایران و کشورهای آسیای مرکزی در تصمیم‌گیری‌های سطح سیاست جهانی به صورت انفرادی شرکت می‌کنند، امکان مقابله موثر با غرب و «استانداردهای دوگانه»، «انقلاب‌های رنگی»، نقض حقوق بین‌الملل، تمامیت ارضی، تحریم‌ها و ... را از دست می‌دهند. فراهم کردن زمینه «دیالوگ آسیای مرکزی – ایران» با تهیه برنامه مشخص اقدامات و یا استراتژی توسعه برای 5-10 سال آتی گامی مهم خواهد بود. بر این اساس می‌توان روی پروژه «سازمان همکاری‌های شانگهای - ایران» فکر کرد و در ابتدا از بخش‌های جداگانه سازمان نظیر باشگاه انرژی، بانک توسعه، ساختار منطقه‌ای ضد تروریستی و... شروع نمود. همچنین می‌توان نقش ایران در شورای تجاری سازمان را فعال کرد (در این شورا برنامه‌ها، نشست‌ها، همایش‌ها، نمایشگاه‌ها و... در نظر گرفته شده است). علاوه بر آن، در این شورا گروه‌های کاری مختلف در زمینه‌های مربوط به پیشرفت‌های علمی و فن‌آوری، حمل و نقل، کشاورزی، مالی، گردشگری، سیاست اجتماعی، فرهنگی و غیره فعالیت انجام می‌دهند. شرکت در تشکیل «کمربند امنیتی» پیرامون افغانستان به شمول مبارزه با قاچاق مواد مخدر از طریق ایجاد شبکه‌های سیار و از جمله کارشناسی حائز اهمیت خواهد بود. این مسئله از آن نظر مهم و ضروری است که در کشورهای آسیای مرکزی و به خصوص قرقیزستان و تاجیکستان که از ناحیه افغانستان بیشتر آسیب‌پذیر می‌باشند، برای این عرصه در بودجه حداقل هزینه در نظر گرفته شده است. در حال حاضر فقط روسیه است که برای امنیت مرزی کشورهای عضو سازمان در این رابطه سرمایه‌گذاری انجام می‌دهد. حالا بیش از هر زمان دیگری احساس می‌شود که سازمان همکاری‌های شانگهای باید اقدام به تشکیل مناطق تحت مسئولیت در زمینه امنیتی کند. در این راستا ایران می‌تواند در چارچوب اختیارات واگذارشده از سوی سازمان، بر سیستم امنیت خاور نزدیک و میانه مدیریت کند. همانند روسیه و چین منطقه آسیا و اقیانوسیه را نیز می‌توان مورد توجه داشت. ضرورت معرفی سیمای مثبت از جمهوری اسلامی ایران (زیرا به دلیل تبلیغات غربی ایران برای بخش زیادی از مردم کشورهای مختلف به عنوان کشور بنیادگرا و حتی حامی تندروی مذهبی شامل اقدامات تروریستی دانسته می‌شود که این امر روی افکار عمومی کشورهای اوراسیایی و اعضای سازمان تاثیر گذاشته است). مشارکت ایران در سازمان همکاری‌های شانگهای باید با ورود به سازمان بریکس تقویت شود. این اتحاد برای ایران فرصت‌های خوب سرمایه‌گذاری در بخش‌ها هیدروکربن و ایجاد کریدور حمل و نقل جنوبی را فراهم خواهد کرد. از سوی دیگر شرکت در سازمان همکاری‌های شانگهای و سازمان بریکس قادر به ارتقای ایران به جایگاه رهبری موثر منطقه‌ای خواهد بود. انتهای پیام/
93/06/19 - 11:27
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]
-
گوناگون
پربازدیدترینها