تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836117717
این چنین قفل گران را ای وَدُود؟/در فضیلت دعا
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: این چنین قفل گران را ای وَدُود؟/در فضیلت دعا وبلاگ > مختاباد، سید ابوالحسن - روزهای ماه مبارک رمضان این برکت خیزی را دارد که آدمی اندکی به خود و درونیاتش بپردازد.فرصتی فراختر تا در میانه هیابانگ‌ها و هیاهوهای زندگی روزمره به قول حافظ فضایی یابد و گوشه چمنی در درون خود تا به سبزی ها و طراوت‌های نهادجانش نیز توجه کند.
نگوییم که درگیری‌ها و زندگی سخت و محتسب‌مزاج این روزها عرصه را بر ما تنگ کرده و مجالی برای خلوت فراهم نمی‌کند. این درگیری‌ها همیشه و همه گاه، از شامگاه تا پگاه بوده است و خواهد بود، باید همتی کرد و آستینی بالا زد و خلوتی فراهم ساخت. به قول امیر مومنان که می‌فرمایند"آرام باش، توکل کن، تفکر کن، سپس آستین ها را بالا بزن، آنگاه دستان خداوند را می بینی که زودتر ازتو( و برای تو) دست به کار شده است" (غرر الحکم و دررالکلم)
این جمله امیر مومنان در معناها و مضامین مشابهی در ادعیه امامان و بزرگان دینی ما آمده است. کافی است سری در دعا داشته باشید و از عمق جان یا سویدای دل در مضامین دعا تامل کنید. حتی آدمی وقتی در همین دعای جوشن کبیر وقتی تامل کند، با مجموعه ای ازصفات درباره خداوند روبرو می شود. صفاتی که شکوه و عظمت وکرامتی تام و تمام دارد و به هیچکدام از آنان نیازی ندارد. در نظر بگیرید که پیش کسی هستید که هر چه بخواهید دارد و تازه علاوه بر آن به هیچکدام از آن چه که دارد نیازی ندارد و هر چه هم ببخشد چیزی از او کم نمی شود. پس پیش چنین کسی هر چه بیشتر بخواهی بیشتر نصیبت نمی شود؟ از دیگر دعاهای دلکش و روحنواز دعای معروف ابوحمزه ثمالی(دعای سحر) است که مملو از فضاهای برکت خیز و دلگشاست، به خصوص اگر با ترجمه استاد کریم زمانی خوانده شود که انصافا حق ترجمه را برای این دعای دلنواز به جای آورده است(انتشارات روزنامه‌اطلاعات). دعایی که گوش ما در سحرگاهان با آن سخت آشناست.این دعا نگارنده را به سحرخوانی‌های پدر مرحومم پرتاب می‌کند که در روستای ما یکی دو ساعت قبل از سحر برمی‌خواست و پیچ رادیو را باز می‌کرد.آن سال‌ها و در دوران نوجوانی و جوانی از این کار کلافه می‌شدیم، اما اکنون در می‌یابم که او چه خلوتی داشت با خدایش و چه صفایی می‌کرد و تجربه سال ها زندگی ، تجربه پدر بودن که انصافا تجربه ای غریب و شگفت است و تا آدمی به چنین منزلتی نرسد ، رحمت و رحمانیت را درحق دیگری( که فرزند باشد) در نخواهد یافت. بعد هم به تراس خانه قدیمی و کوچک روستایی ما می‌رفت و با صدای سوخته و محزونش چند بیتی در نغمه دشتی می‌‌خواند. بعدها فهمیدم که این دو بیت از ابوسعید ابوالخیر است که پدرم هر سحرگاه زمزمه می‌کرد:
ای آنکه به ملک خویش پاینده تویی/وز دامن شب، صبح نماینده تویی
کار من بیچاره قوی بسته شده/بگشای خدایا که گشاینده تویی سپس باز میگشت و همه افراد را دعا می کرد ، حتی آنهایی را که با او از در کین و قهر در آمده بودند. خلوتی برای خود داشت که آدمی را سر شوق و ذوق می آورد. این سال ها و به خصوص در یک و نیم سال اخیر حال و احوال روحی او را هنگام عبادت بیشتر درک و دریافت میکنم. گویی به این سخن یکی از دوستان بزرگوار و اهل فرهنگ و ادب شعرم بیشتر پی می برم که "مرگ شاید ابطه فیزیکی را بتواند از بین ببرد ، اما هیچ کاری با رابطه ذهنی و روحی آدمیان نمی تواند بکند"
دردعای ابوحمزه و بسیاری از دعاهای اصیل و جاننواز همان ابتدا تکلیف بنده با خدا روشن می‌شود. دست تضرع به سوی کسی که نیازی ندارد اما با ما دوستی می‌ورزد و به خود وامی‌گذارد و "نه به مردم که خوارم کنند" یا"گناه را با بزرگواریت پوشانی و کیفر را با بردباریت به تاخیر افکنی، پس ستایش از آن توست، بر بردباریت در عین دانستن ، برگذشتت در عین توانستن که بردباری تو مرا در نافرمانیت بی‌پروا کرده و پرده‌پوشییت مرا کم آزرم نموده و شناختم به وسعت نعمتت و بزرگی عفوت مرا بر انجام حرام‌های تو شتاب داده است" همین مفهوم به شکلی نغز و ویژه در دفتر دوم مثنوی از سوی مولانای بزرگ بیان شده است. آنجا که می فرمایند:
یا رب این بخشش نه حدّ کار ماست
لطفِ تو لطف خفی را خود سزاست
دست گیر، از دستِ ما ما را بخر
پرده را بردار و پرده‌ی ما مَدَر
بازخر ما را ازین نفس پلید
کاردش تا استخوان ما رسید
از چو ما بیچارگان این بند سخت
کی گشاید؟ ای شه بی تاج و تخت
این چنین قفل گران را ای وَدود
کی تواند جز که فضل تو گشود؟
ما ز خود سوی تو گردانیم سَر
چون توی از ما به ما نزدیکتر
این دعا هم بخشش و تعلیم تُست
گرنه در گلخن گلستان از چه رُست؟
شنبه 28 تیر 1393 - 11:43:46
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]
-
گوناگون
پربازدیدترینها