محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1840329501
چرا ژاپن اسلامی نشدیم؟
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
چرا ژاپن اسلامی نشدیم؟ تهران- ایرنا- چرا ژاپن اسلامی نشدیم؟ آینده اقتصادی کشور ما به کدام سمت می رود؟ این ها سوؤالاتی هستند که روزانه از ذهن میلیون ها ایرانی می گذرد.
ˈهادی شریفیˈ طی مطلبی در سامانه اینترنتی ˈالفˈ با طرح این دو سووال می نویسد: ایرانیان هر روز از مسوولانشان می شنوند
که اقتصاد کشورشان در حال پیشرفت و موتور توسعه کشور به طور چشم گیری در حال پیشروی است. اما با وجود گذشت 35 سال از انقلاب اسلامی کشور به معنای واقعی در زمینه اقتصاد و توسعه پیشرفت کرده است؟ عده ای وضعیت کنونی را در جا زدن در طول 35 سال گذشته عنوان می کنند و عده دیگری نیز وضعیت فعلی را مطلوب می دانند.
نوشتار کنونی مدعای اول – عدم تناسب پیشرفت اقتصادی با زمان سپری شده – را صحیح تر می داند. بعد از سه و نیم دهه از انقلاب اسلامی می بایست جایگاه بهتری در زمینه اقتصادی داشتیم نه اینکه شاخص فلاکت 33 درصد باشد و از این منظر رتبه سوم را در جهان داشته باشیم. آمارهای دیگر وضعیت بد اقتصادی را ثابت می کند. نگاهی به گزارش صندوق بین المللی پول از 13 شاخص کلان اقتصاد ایران مبین این نکته است :
یک: تولید ناخالص داخلی ایران که در سال 2012 به 398 میلیارد دلار رسیده بود در سال 2013 به 366.2 میلیارد دلار کاهش یافته است. به همین ترتیب تولید ناخالص داخلی ایران بر اساس شاخص قدرت خرید با حدود 2 میلیارد دلار کاهش نسبت به سال 2012 مواجه شده و از 947.2 میلیارد دلار در این سال به 945.5 میلیارد دلار در سال 2013 رسیده است.
دو: این صندوق رشد اقتصادی ایران در سال 2012 را منفی 5.6 درصد اعلام کرده و از کاهش این رقم به منفی 1.66 درصد در سال 2013 خبر داده است
سه: میزان سرمایه گذاری های انجام شده در ایران نیز طی سال 2013 کاهش داشته و از 41.9 درصد جی دی پی در سال 2012 به 37.8 درصد جی دی پی در سال 2013 رسیده است. نرخ بیکاری ایران در سال های 2012 و 2013 را به ترتیب 12.2 درصد و 12.9 درصد است . این صندوق از کاهش درآمدهای عمومی دولت ایران به 13.8 درصد تولید ناخالص داخلی در سال 2013 خبر داده است
چهار: پس اندازهای ناخالص ملی با کاهش مواجه شده و از 48.5 درصد جی دی پی در سال 2012 به 45.9 درصد جی دی پی در سال 2013 کاهش یافته است.
پنج: افزایش 20 درصدی بدهی ناخالص دولت ایران در سال 2013 ، کل بدهی ناخالص دولت ایران در سال 2012 بالغ بر 80 هزار میلیارد تومان بوده که این رقم در سال 2013 به 96 هزار میلیارد تومان افزایش یافته است.
اما علل عقب ماندگی اقتصادی کشور را بیشتر در عرصه داخلی باید جست تا بیرونی، مواردی هست که می بایست در این سی و چند سال بررسی، ریشه یابی و رفع معضل می شد نه اینکه دلارهای نفتی همه را مدهوش و مست خود کرده بود تا اینکه با تحریم نفتی این گونه کشور دچار بحران اقتصادی شود.
پیشرفت اقتصادی هر کشور مرهون پیشرفت در زمینه های دیگر است، ما نمی توانیم بدون پیشرفت در زمینه فرهنگی، در زمینه اقتصادی پیشرفت کنیم. اصلاً کاری به شعار امسال نداریم، این یک واقعیت است.
پیشرفت و توسعه اقتصادی، ظل سایه توسعه فرهنگی پدید می آید. نمی توانیم بدون داشتن یک محیط کسب و کار، نیروی انسانی توانمند و نظام آموزشی خوب،فرهنگ درست مصرف اقتصاد قوی داشته باشیم. نگاهی به وضعیت محیط کسب و کار کنونی، نظام آموزشی که مانند چینش یک تیم فوتبال در زمین هر روز ترکیب خود را عوض می کند، دانشگاه هایی که فقط به فکر جذب دانشجو هستند، فرهنگ نامناسب مصرف و ... نوید این می دهد که اقتصاد ما هنوز راه خود را پیدا نکرده است.
یک: محیط کسب و کار کنونی کشور، وضعیت مناسبی ندارد
رتبه عمومی فضای کسب وکار کشور ما از سال 2005 تا سال گذشته میلادی 37 پله سقوط کرده است. طبق اعلام بانک مرکزی، در سال 2012 ایران در میان 182 کشور جهان در رتبه 145 قرار گرفته است. به غیر از سال 2008 که جایگاه 142 از آن ایران شده بود؛ هرچه به عقب می رویم جایگاه ایران بهتر بوده است. رتبه 119 در بین 178 کشور جهان در سال 2007، کسب جایگاه 113 در سال 2006 و دستیابی به رده 108 در سال 2005 موید مناسب تر بودن فضای کسب وکار کشور در این سال ها نسبت به دو سال اخیر است. همچنین ایران در میان 15 کشور منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا نیز رتبه ای بهتر از 13 به دست نیاورده است.
مرکز پژوهش های مجلس نیز این رتبه را تایید می کند و در گزارش خود این گونه می آورد: طی سال 2012 تا 2013 رتبه ایران در گزارش بین المللی بانک جهانی از 144 به 145 سقوط کرده و وضعیت کشورمان در نماگرهای شروع کسب و کار، پرداخت مالیات ها، تجارت فرامرزی و ورشکستگی بدتر شده، در نماگرهای حمایت از سهامداران خرد، اخذ اعتبار، دسترسی به انرژی الکتریکی (برق) و اجرای قراردادها بهتر شده و در سایر نماگرها بی تأثیر بوده است.
بانک جهانی در گزارش خود و در قسمت نماگر تجارت فرامرزی می گوید صادرات یک محموله استاندارد کانتری از ایران نیازمند تدارک 7 سند، صرف 25 روز زمان و پرداخت هزینه ای معادل 1470 دلار آمریکاست، حال آنکه همین کار در سنگاپور به 2 سند، صرف 5 روز و صرف 450 دلار نیاز دارد.
دو: اقتصاد و فرهنگ کار
اگر بگوییم ما ایرانیان تنبل هستیم صدای همه در می آید ولی واقعیت این است که تنبل هستیم. یک کارمند دولتی ایران را بنگرید، در طول مدت زمانی که به محل کار می آید انواع و اقسام حیله ها را برای فرار از کار فراهم می کند نیم ساعت قبل از نماز، نیم ساعت بعد از نماز، یک ساعت نهار، مابقی زمان کار را با دوستان چای می خورد و یا با موبایل بیزینس می کند. عدم تقویت فرهنگ کار، نگرش خاص افراد به بهره وری و ناتوانی دولت در حمایت کافی از تولید باعث کاهش شدید ساعات کار مفید در ایران شده به نحوی که این میزان روزانه در بخش دولتی تنها 22 دقیقه است!
طبق اعلام مرکز پژوهش های مجلس در خوش بینانه ترین حالت ساعات کار مفید در ایران در هر روز تا 2 ساعت است که میزان هفتگی آن به بیشتر از 11 ساعت نمی رسد. البته برخی آمارهای دیگر نیز این میزان را 6 تا 7 ساعت در هفته برآورد کرده است. با این حال میزان ساعات کار مفید هفتگی در ژاپن 40 تا 60 ساعت و در کره جنوبی نیز 54 تا 72 ساعت برآورد می شود.
بر اساس چکیده نتایج طرح آمارگیری نیروی کار در سال 90 که از سوی مرکز آمار ایران انتشار یافته است، این میزان در چین 1420 ساعت، آمریکا 1360 ساعت، ترکیه 1330 ساعت، پاکستان یک هزار و 100 ساعت، افغانستان 950 ساعت، آلمان 1700 ساعت، کویت 600 ساعت و عربستان 720 ساعت است. این بدان معنی است که سرانه کار مفید در ایران از افغانستان و پاکستان کمتر است.
جدیدترین آمار در زمینه کار مفید را سید رضا اکرمی، رئیس شورای فرهنگ عمومی نهاد ریاست جمهوری دوم فروردین ماه امسال رسانه ای کرد و گفت: اکنون مسئله کار مفید در جامعه مطرح است که به حداقل رسیده و ما 45 دقیقه کار مفید در 24 ساعت بیشتر نداریم باید این وضع تغییر کند.
سه: اقتصاد و تعطیلی
در همه کشورها تقویم، روزهایی از سال را به عنوان تعطیلات در خود جای داده که از نگاه اقتصادی این یعنی روزهایی که نیروی انسانی به طور تمام یا حداکثری از چرخه کار خارج می گردند. زمانی که در مورد تعطیلات سخن میگوییم و زمانی که بخواهیم از دریچه ی اقتصاد و خارج شدن نیروی انسانی از چرخه ی کار به این جریان بنگریم می بینیم که تعطیلات در کشور ما زیاد است، چرا که باید بدانیم و به خود بقبولانیم که ما یک کشور در حال توسعه هستیم که در رقابت و ماراتن از بسیاری کشورها عقب هستیم و حال اگر بخواهیم در این ماراتن به جایگاه بهتری برسیم قطعاً نیاز به صرف انرژی و وقت بیشتری ست تا بتوانیم خود را به این جریان سریع السیر اقتصادی نزدیک کنیم.
با کمی محاسبه، می توان میزان واقعی تعطیلات در ایران را به دست آورد؛ با توجه به تعطیلات پنج-شنبه و جمعه ادارات که 104 روز را شامل می¬شود و مرخصی استحقاقی 30 روزه کارمندان، جمع تعطیلات سالانه کشور با احتساب 26 روز تعطیلات رسمی سالانه جمعاً 160 روز و روزهای کاری 205 روز در سال می شود. یعنی حدود 45 درصد روزهای که بیش از 5 ماه می شود، ایرانیان در تعطیلات به سر می برند.
تعطیلات مدارس آموزش و پرورش و دانشگاه ها، با احتساب تعطیلات تابستان به 200 روز در سال می رسد که 55 در صد روزهای سال را تشکیل می دهد. اقتصاد ایران به این حجم وسیع از تعطیلات عادت کرده است اما وقتی که تعطیلی نابهنگامی به این میزان افزوده می شود، می توان گفت که بسیار خسارت بار خواهد بود.
در سال 1390، تولید ناخالص داخلی حدود 450 هزار میلیارد تومان بوده است که می تواند پایه ای برای محاسبه خسارت های هر روز تعطیل در ایران باشد. با فرض تعطیلات دو روز آخر هفته و 26 روز تعطیل رسمی، می توان به 130 روز تعطیلی در سال رسید. بنابراین باید رقم 450 هزار میلیارد تومان را که فرض می شود در سال جاری افزایش نیافته، به روزهای باقیمانده تقسیم کرد؛ با این محاسبه، عدد 1900 میلیارد تومان برای هر روز کاری به دست می آید. به عبارت دیگر، اگر هر روز کاری در ایران تعطیل شود، 1900 میلیارد تومان به کشور خسارت وارد می آید. سهم استان تهران در تولید ناخالص داخلی حدود 30 درصد است که بر حسب این سهم، می توان گفت با تعطیلی هر روز کاری در تهران، 570 میلیارد تومان خسارت به بار می آید.
نگاهی به این سه مورد کافی است تا ثابت کند چرا ژاپن اسلامی نشدیم ، اما برای پاسخ بیشتر به این سووال در نوشتار آتی، نظام آموزشی ، فرهنگ مصرف، فساد سیستمی و خصولتی سازی را مورد ارزیابی قرار می دهیم.
اول**1368**
انتهای پیام /*
Contact the editor:
[email protected]
25/01/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 42]
-
گوناگون
پربازدیدترینها