تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836114972
اخلاق سياست و مترو
واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: اخلاق سياست و مترو دکتر صادق زیباکلام رئيس جمهور با اعلام اينکه مديريت مترو را مي خواهد به دست دولت بدهد موجي سياسي را پيرامون موضوع به راه انداخت. اعلام اين تصميم با تعجب و شگفتي بسياري از مسوولان مواجه شد. کمترين ايراد اين تصميم آن است که بالمره در جهت خلاف بسياري از سياست هاي کلي و تعيين شده نظام است. اين تصميم مغاير با اصل 44، سند چشم انداز 20ساله، سياست هاي کلي نظام در جهت کاهش حجم دولت، کاهش ميزان تصدي گري دولت، رفتن به سمت و سوي خصوصي سازي و برنامه پنجم توسعه اقتصادي کشور مي باشد.در عين حال نيز اين تصميم خلاف مصوبات مجلس، شوراي شهر، اساسنامه مترو و بالاخره مغاير با شرح وظايف، مسووليت ها، آيين نامه ها و ضوابط مربوط به اختيارات قانوني شهرداري پيرامون مديريت حمل و نقل شهري است. مغايرت ها و مخالفت هاي قانوني سبب شدند بسياري از مقامات و مسوولان رسمي کشور که مرتبط با موضوع قرار مي گرفتند، از طرح چنين پيشنهادي نه تنها استقبال نکنند بلکه برخي از آنها صراحتاً نيز مخالفت خود را با مديريت دولت بر مترو اعلام کنند.علي رغم همه اينها برخي از طرفداران پروپاقرص دولت که معمولاً به جز دفاع يکپارچه از تصميمات و عملکرد احمدي نژاد هنر ديگري ندارند، حسب معمول سعي در توجيه اين تصميم وي به رغم همه مخالفت ها و ايرادات برآمده اند.طرفداران دولت که انتظار چنين مخالفت گسترده يي آن هم از جانب شماري از اصولگرايان را نداشتند طي هفته گذشته سعي کردند موضوع را به شکل ديگري جلوه گر سازند؛ اينکه دولت خودش نمي خواهد مديريت مترو را برعهده بگيرد بلکه صرفاً مي خواهد مترو را بسازد و آن را براي مرحله بهره برداري تحويل بخش خصوصي يا حتي همان شهرداري بدهد. و پرسش شان از مخالفان اين ايده آن است که مگر اين کار چه اشکال و ايرادي دارد؟دولت براي خدمت به مردم براي رفاه حال 1/5 ميليون نفري که روزانه از مترو استفاده مي کنند و اغلب هم جزء اقشار و لايه هاي مرفه جامعه نيستند، مي خواهد به آنان خدمت کند و اين کار چه اشکالي دارد؟ چه اشکالي دارد که دولت به مردمي که سوار مترو مي شوند و همچون ساردين دارند له مي شوند، و از فرط تراکم جمعيت در ايستگاه ها و در داخل خود مترو احساس خفگي مي کنند، خدمت کند؟ واقعاً هم چه اشکالي دارد و چرا عده يي از اين فکر آقاي احمدي نژاد و پيشنهاد خير و بي شائبه شان که صرفاً به نيت خير و قصد قربت و خدمت بيشتر و بهتر به مردم عزيز تهراني صورت گرفته، برخوردي سياسي مي کنند؟ و دولت خدمتگزار را که فقط قصدش از طرح اين پيشنهاد خدمت به مردمي است که حق آنان و استحقاق شان خيلي بيش از آني است که مديريت فعلي مترو به آنان مي دهد متهم به سياسي کاري و داشتن انگيزه هاي سياسي مي کنند؛ زهي بي انصافي و کج انديشي در حق دولت. همان هايي که يک عمر سوار اين ملت بوده و حالا هم اعوان و انصارشان دست از سر ملت برنمي دارند، دارند قانع مي شوند تا دولت خود آستين ها را بالا بزند و بيايد جلو براي خدمت به مردم. خود اين آقايان که نتوانسته اند مترو را درست و آن گونه که سزاوار و شايسته اين مردم است اداره و مديريت کنند و حالا هم که دولت خود مي خواهد پا پيش گذاشته و مشکلات مترو را حل و فصل کند، نمي گذارند.ختم کلام آنکه هدف دولت و طرفدارانش آن است که به مردم اين گونه القا کنند که مشکلات و مصائبي که مترو با آن روبه رو است ناشي از ضعف مديريت مسوولان فعلي آن است و اگر دولت خود متولي مترو شود، همه اين مشکلات برطرف خواهد شد. اگر قطارهاي مترو به جاي 10 ،15 يا حداکثر 20 ثانيه که بايد در ايستگاه ها توقف داشته باشند بعضاً سه، چهار دقيقه متوقف مي شدند؛ اگر به جاي سه الي چهار دقيقه فاصله که بايد ميان يک قطار تا قطار بعدي باشد، مسافران بعضاً مجبورند تا 10 دقيقه يا بيشتر انتظار بکشند؛ اگر در نتيجه ازدياد تراکم،مسافران احساس خفگي به آنان دست مي دهد؛ اگر به جاي احداث 10 يا حتي 15 کيلومتر خط مترو در سال نصف آن هم صورت نمي گيرد؛ اگر به جاي احداث سه يا چهار ايستگاه جديد در سال يکي يا دو تا احداث مي شود؛ و اگر هر اشکال ديگري که در عملکرد مترو وجود دارد، همه اينها ناشي از ضعف مديريتي آن است بنابراين دولت مي خواهد با يک تصميم انقلابي اين مديريت ناکارآمد را جايگزين مديريتي کارا، توانمند، مردمي و ايثارگر نمايد و به مردم نشان دهد اشکالات، نابساماني ها و معضلات فعلي مترو در کجا ريشه دارند.آيا حکايت مترو به راستي هماني است که دولت مي خواهد به مردم القا نمايد؟ آيا مشکلات، تنگناها و معضلاتي که 1/5 ميليون شهروند تهراني که روزانه از مترو استفاده مي کنند با آن روبه رو هستند و ظرف ماه هاي گذشته هم به وضوح رو به تزايد بوده، ناشي از مديريت مترو و درست تر گفته باشيم ضعف اين مديريت است؟ واقعيت آن است که برخلاف تصوير و تصوري که دولت سعي دارد براي مردم ترسيم کند مشکلاتي که مترو تهران با آن مواجه است به هيچ روي نه ارتباطي با مديريت آن پيدا مي کند و نه ناشي از آن است که مترو زير نظر شهرداري است. از قضاي روزگار و ظرف قريب به دو دهه گذشته مديريت مترو اگر در رديف بهترين ها و کارآمدترين ها در سطح کشور قرار نگيرد، يقيناً يکي از بهترين ها، موفق ترين ها و در عين حال از نظر مالي يکي از سلامت ترين ها بوده است. شاهد اين ادعا يک دو جين گزارش هاي مختلفي است که ظرف چهار سال گذشته دستگاه ها و سازمان هاي مختلف از جمله سازمان بازرسي کل کشور، مجلس شوراي اسلامي، شوراي اسلامي شهر تهران، وزارت کشور و بازرسي هاي متعددي که از عملکرد مترو صورت گرفته نشان مي دهند. گفتن اين سخن به هيچ روي به معناي نفي مشکلات متعددي نيست که مترو با آن دست به گريبان است. اما همان طور که گفتيم علت اين اشکالات نه در مديريت که در جاي ديگري است. علت اشکالاتي که مترو با آن روبه رو است اتفاقاً بازمي گردد به موضع گيري ها و نحوه تعامل دولت آقاي احمدي نژاد با مترو از زمان روي کار آمدن اين دولت از سال 1384.اشکال زيربنايي يا علت العلل همه مشکلات بازمي گردد به نارضايتي و مخالفت سياسي دولت نهم با مديريت مترو. اگر حرف و حديث هاي ديگر را باور نکنيم و کناري بگذاريم (از جمله اينکه گفته مي شود دولت نهم نگران آن است که پيشرفت مترو به پاي آقاي هاشمي رفسنجاني گذاشته شود)، از واقعيت هاي ديگر نمي توان به آساني عبور کرد و آنها را ناديده انگاشت. امناي دولت نهم نه خيلي چشم ديدن مهندس محسن هاشمي مديرعامل مترو را دارند نه بدتر از آن چشم ديدن قاليباف رئيس وي را. دل ناخشنودي از قاليباف و محسن هاشمي ظرف چهار سال گذشته به صورت تحت فشار گذاشتن مالي مترو از سوي دولت نهم خود را ظاهر ساخته است. شرح جزييات ميزان پرداختي هاي دولت نهم و ميزاني که قانوناً بايد پرداخت مي شد به همراه عدم دريافت يک سنت ارز خارجي ظرف چهار سال گذشته در گزارش ها، شکوائيه ها و استغاثه هايي که مديريت مترو از زمان رياست جمهوري آقاي احمدي نژاد به هر دستگاهي که عقلش مي رسيد از بيت رهبري گرفته تا مجلس شوراي اسلامي، سازمان بازرسي کل کشور، ديوان محاسبات، وزارت کشور و رياست جمهوري منعکس است و در بسياري از مطبوعات نيز درج شده است. کاهش 15 درصدي اعتبارات مترو از سال 84 به بعد صرفاً بخشي از مصيبت هاي مترو ظرف چهار سال گذشته است و مصيبت فاجعه آميزتر مترو عدم دريافت يک سنت ارز خارجي طي اين چهار سال بوده.حاجت به گفتن نيست که بخش عمده يي از تجهيزات مترو بايد از خارج از کشور وارد شود. لوکوموتيوها، واگن ها، پله برقي، بسياري از موتورها و قطعات برقي و مکانيکي بايد از خارج وارد شوند. به همين منظور جداي از اعتبار ريالي، مترو براي واردات ماشين آلات و تجهيزاتش به شدت به ارز خارجي نيز نيازمند است. به همين منظور و از همان ابتداي آغاز کار در زمان آقاي هاشمي رفسنجاني دولت ارز مورد نياز مترو را به صورت «فاينانس» در اختيارش قرار مي داده. به اين معنا که مترو ارز مورد نيازش را از شرکت ها، بانک ها و موسسات خارجي دريافت مي کرده و دولت بعدها آن را مي پرداخته، روالي که در دولت آقاي خاتمي هم ادامه مي يابد. در آخرين سال دولت آقاي خاتمي يعني در سال 1384 و به منظور احداث خطوط سه و چهار (ازگل و تجريش تا جاده ساوه و افسريه تا شهرک اکباتان) مترو تقاضاي دريافت دو ميليارد دلار به صورت «فاينانس» مي کند و دولت هم موافقت مي کند. به علاوه دولت آقاي خاتمي با اختصاص 2/1 ميليارد دلار ديگر هم براي تعميرات و سرويس لوکوموتيوهاي موجود که به تدريج مستهلک مي شدند موافقت مي کند. اما با آمدن دولت آقاي احمدي نژاد و آغاز تحريم ها به واسطه پرونده هسته يي مان شرکت ها، بانک ها و ساير منابع خارجي نمي توانند اعتبارهاي تخصيص يافته را در اختيار ايران قرار دهند. البته اين فقط مترو تهران نيست که با مشکل تحريم مواجه مي شود. بسياري از صنايع و بخش هاي ديگر توليدي يا اقتصادي کشور هم با همان مشکلات مواجه مي شوند. مترو که به دليل فقدان ارز خارجي نمي توانسته لوکوموتيوها و ساير تجهيزات مورد نيازش را سفارش دهد و از دولت هم کمکي دريافت نمي کند، لاعلاج به مجلس مراجعه کرده و مجلس در سال 1386 تصويب مي کند که دولت مبلغ 10 ميليارد دلار از محل صندوق ذخيره ارزي در اختيار شهرداري ها به منظور توسعه شبکه قطار شهري و مترو قرار دهد. مترو تقاضا مي کند حداقل يک ميليارد از اين اعتبار در اختيارش قرار گيرد تا بتواند لوکوموتيوها و واگن هايي را که براي ايستگاه هاي جديد به شدت مورد نيازش است تهيه کند. اما تا به امروز (آذر 88) دولت به تکالیف قانونی خود در این باره عمل نکرده است. معضل اساسي ديگر مترو عدم پرداخت يارانه بليت از سوي دولت است. قيمت تمام شده بليت مترو حدود 300 تومان است در حالي که مترو 150 تومان ميلي متر دريافت نمي کند که البته با احتساب بليت هاي مدت دار، مبلغ دريافتي مترو براي هر بليت از 150 تومان هم به مراتب کمتر است. براي سال 1388 شهرداري و دولت موافقت مي کنند هر يک نيمي از يارانه بليت را که 96 ميليارد تومان مي شود به مترو بپردازند (هر يک 48 ميليارد تومان). شهرداري 48 ميليارد تومان خود را به طور کامل به مترو مي پردازد اما دولت تا پايان مهرماه جمعاً 360 ميليون تومان (کمتر از يک درصد) سهم خود را بيشتر نپرداخت. مترو که عملاً با بحران مالي مواجه مي شود از شهرداري کمک مي خواهد و شهرداري هم هفت ميليارد تومان اضافه بر سهمش به مترو مي پردازد. خريد تجهيزات، لوکوموتيو، ماشين آلات، پله برقي و... از خارج به کنار، مترو حدود 12 ميليارد تومان هم به پيمانکاران و ساير طلبکاران مقروض است که به دليل نداشتن اعتبار از پرداخت بدهي هايش عاجز است.البته مي توان همه اينها را ناديده انگاشت و شعار داد که «دولت مي خواهد خدمت کند، دولت فقط مي خواهد با در اختيار گرفتن مديريت مترو خدمات بهتري به مردم ارائه دهد»، «دولت خود را خدمتگزار اين مردم مي داند»، «اين مردم شايستگي خدمات خيلي بهتري را از مترو تهران دارند» و... اما برخي از همان 5/1 ميليون نفر که روزانه به دليل ازدحام در مترو احساس خفگي مي کنند هم مي دانند که اشکال کار در کجاست. مي دانند که اشکال مترو مديريتي است یا سياسي. مي ماند يک پرسش ساده از طرفداران دولت؛ آيا شما مي دانيد حقيقت چيست و به رغم آن انگشت اتهام را به سمت مديريت مترو و شهرداري نشانه مي رويد، يا آنکه به راستي نمي دانيد مشکلات مترو ظرف چهار سال گذشته به واسطه کدام عامل بوده است؟
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 157]
-
گوناگون
پربازدیدترینها