واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: دست و پا نزن
میزان در اعمالپسرم! نه گوشهگیری صوفیانه دلیل پیوستن به حق است و نه ورود به جامعه و تشکیل حکومت، شاهد گسستن از حق. میزان در اعمال، انگیزههای آنهاست و چه بسا عابد و زاهدی که گرفتار دام ابلیس است و آن دام گستر، با آنچه مناسب اوست، چون خودبینی و خودخواهی و غرور و عجب و بزرگبینی و تحقیر خلق اللّه و شرک خفی و امثال آنها، او را از حق دور و به شرک میکشاند و چه بسا متصدّی امور حکومت که با انگیزه الهی به معدن قرب حق نائل میشود... .پس میزان عرفان و حرمان، انگیزه است. هر قدر انگیزهها به نور فطرت نزدیکتر باشند و از حُجُب، حتی حُجُب نور وارستهتر، به مبدأ نور وابستهترند، تا آنجا که سخن از وابستگی نیز کفر است.پسرم! از زیر بار مسئولیت انسانی که خدمت به حق در صورت خدمت به خلق است شانه خالی مکن، که تاخت و تاز شیطان در این میدان، کمتر از میدان تاخت و تاز در بین مسئولین و دست اندرکاران نیست، و دست و پا برای به دست آوردن مقام، هر چه باشد، چه مقام معنوی و چه مادی مزن، به عذر آنکه میخواهم به معارف الهی نزدیک شوم یا خدمت به عباد اللّه نمایم، که توجه به آن از شیطان است، چه رسد به کوشش برای به دست آوردن آن.
پسرم! مجاهده کن!... کوشش کن کلمه توحید را که بزرگترین کلمه و والاترین جمله است، از عقلت به قلب برسانی، که حظّ عقل همان اعتقاد جازم برهانی است و این حاصل برهان اگر با مجاهدت و تلقین به قلب نرسد، فایده و اثرش ناچیز است. چه بسا بعض از همین اصحاب برهانِ عقلی و استدلالِ فلسفی بیشتر از دیگران در دام ابلیس و نفس خبیث میباشند، ( پای استدلالیان چوبین بود ) و آنگاه این قدم برهانی و عقلی تبدیل به قدم روحانی و ایمانی میشود که از افق عقل به مقام قلب برسد و قلب باور کند آنچه را استدلال اثبات عقلی کرده است. پسرم! مجاهده کن که دل را به خدا بسپاری و مؤثری جز او ندانی!پسرم! چه خوب است به خود تلقین کنی، و به باور خود بیاوری یک واقعیت را که مدح مداحان و ثنای ثناجویان چه بسا که انسان را به هلاکت برساند و از تهذیب دور و دورتر سازد، تأثیر سوء ثنای جمیل در نفس آلوده ما، مایه بدبختیها و دور افتادگیها از پیشگاه مقدس حق - جلّ و علا - برای ما ضعفاء النفوس خواهد بود، و شاید عیب جوییها و شایعه پراکنیها برای علاج معایب نفسانی ما سودمند باشد، که هست، همچون عمل جراحی دردناک که موجب سلامت مریض میشود.آنان که با ثناهای خود ما را از جوار حق دور میکنند، دوستانی هستند که با دوستی خود با ما دشمنی میکنند و آنان که پندارند با عیب گویی و فحاشی و شایعه سازی با ما دشمنی میکنند، دشمنانی هستند که با عمل خود ما را اگر لایق باشیم، اصلاح میکنند، و در صورت دشمنی، با ما دوستی مینمایند. من و تو اگر این حقیقت را باور کنیم و حیلههای شیطانی و نفسانی بگذارند واقعیات را آن طور که هستند ببینیم، آنگاه از مدح مدّاحان و ثنای ثناجویان آن طور پریشان میشویم که امروز از عیب جویی دشمنان و شایعه سازی بدخواهان، و از عیب جوییها را آن گونه استقبال میکنیم که امروز از مداحیها و یاوه گوییهای ثناخوانان.اگر از آنچه ذکر شد به قلبت برسد، از ناملایمات و دروغ پردازیها ناراحت نمیشوی و آرامش قلب پیدا میکنی که ناراحتیها اکثراً از خودخواهی است. خداوند همه ما را از آن نجات مرحمت فرماید! منبع:فرازهایی از نامه امام خمینی رحمةالله به حاج احمد آقا، کتاب نقطه عطف
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 265]