پسرهای بدی که از دیوار راست بالا می روند All-Terrain Vehicle - ATV.

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق:

پسرهای بدی که از دیوار راست بالا می روند All-Terrain Vehicle - ATV.
در حدود یک دهه قبل از اینکه هوندا و دیگر شرکتهای موتور سیکلت سازی ژاپنی موتورهای 4 چرخه خود را عرضه کنند در آمریکا خودروهای 6 چرخه ای به بازار آمد که توانایی عبور از عوارض دشوار زمین را داشتند. در ابتدا این خودروها به "همه جا رو" معروف شدند ولی پس از عرضه موتورهای 4 چرخه ژاپنی این خودروها "همه جا روي آبی-خاکی" نامیده شدند.

دردهه 60، خودروهای همه جا رو در آمریکای شمالی طرفداران زیادی یافتند. شکارچیان، ماموران جنگلبانی و کسانی که در محیطهای سخت زندگی می کردند به شدت هواخواه همه جا رو ها شدند. پیشتاز این خودروهای 6 چرخه همه جا روی کوچکی به نام "جیگِر" بود. جیگر دارای دو موتور دو زمانه برای چرخهای هر طرف بود. پس از جیگر همه جا روهای زیادی عرضه شدند و اندک اندک نیروهای نظامی نیز به استفاده از آنها روی آوردند. در سال 1961 نیروی زمینی ایالت متحده یک دستگاه جیگر را برای ارزیابی توانایی هایش در یک همایش دو روزه بکارگرفت. در آن زمان ارتش آمریکا در حال غرق شدن در باتلاق جنگ ویتنام بود و نیاز به چنین خودروهایی در زمینهای جنگلی و باتلاقی جنوب شرق آسیا احساس می شد. در این همایش جیگر تماشاچیانش را مبهوت توانایی های خارج از جاده خود ساخت. ظاهرا هیچ مانعی وجود نداشت که جیگر نتواند از آن عبورکند. زمین برای جیگر کوچک بود و جیگر تصمیم گرفت تا به ماه سفر کند. با گروه طارحی کارخانه صحبت شد تا همه جا روی مخصوص ماه را بسازند اما تعطیل شدن ناگهانی کارخانه جیگر این امر را غیرممکن کرد. شرکت بوئینگ اولین نمونه های مه نورد که در سفینه های آپولو بکاررفتند تولید کرد و آن را در سال 1971 به پایگاه کندی تحویل داد. این مه نورد درحقیقت از جیگر الگو گرفته بود.

در دهه 70، درحدود 60 کمپانی به ساخت و عرضه همه جا رو می پرداختند. در دهه 80 شرکت هوندا با عرضه موتورهای 3 چرخه و 4 چرخه خود بازار همه جا رو ها رو قبضه کرد. این موتورها مصرف سوخت کمتری داشتند و سواری با آنها بسیار لذت بخش بود. اما نیروهای نظامی -علاوه بر بكارگیری موتورهای 4 چرخه جدید- به توسعه همه جا رو های 6 چرخه ادامه دادند. سرویس های نظامی علاوه بر ساخت همه جا رو های چرخ دار به ساخت همه جا روهای شنی دار نیز توجه نشان دادند. بکارگیری شنی توانایی های حرکت خارج از جاده یک همه جا رو به صورت شایانی افزایش می دهد.

خصوصیات کلی

خصوصیات اصلی یک همه جا رو عبارتند از: توانایی عبور از باتلاق ها، مردابها، رودها، مناطق برفگیر، شن، کوهها و تپه ها. فشار اندک چرخها یا شنیها بر روی زمین دلیل اصلی موفقیت یک همه جا رو برای عبور از موانع می باشد. در تصاویر تبلیغاتی جیگر عکسی بود که فردی را در حالت خوابیده بر روی زمین نشان می داد در حالیکه یک دستگاه جیگر در حال رد شدن از روی کمر او بود. این عکس قصد داشت به این وسیله فشار اندک چرخهای جیگر را بر روی زمین نمایش دهد. این فشار کم باعث می شود که یک همه جا رو بدون سرخوردن بر روی برف یا شن حرکت کند.

هدایت اغلب این خودروها مانند اتوموبیلهای معمولی و به وسیله فرمان انجام می شوند. بیشتر همه جا روها 2 یا 3 دیفرانسیل دارند.
همه جا رو ها را می توان به طیف وسیعی از سلاح ها مسلح کرد. اغلب برای حفاظت از همه جا رو یک قبضه مسلسل 7.62 میلیمتری بر روی آنها نصب می کنند اما می توان برای مقابله با هلیکوپترها مسلسلهای سنگین تری نیز برای آنها سفارش داد. به علاوه، انواعی از همه جا رو ها توانایی حمل و شلیک خمپاره را نیز دارا هستند و می توانند نقش یک آتشبار متحرک خودکششی را در میدان نبرد بازی کنند.
حمل همه جا روها توسط هواپیماها و هلیکوپترهای بزرگ به سادگی صورت می گیرد و از این رو آنها به صورت گسترده ای در نیروهای مخصوص و واحدهای هوابرد بکارگرفته می شوند. اغلب، هواپیماهای سی 130، سی 5 و سی 17 و هلیکوپترهای شینوک و سوپراستالیون در ارتشهای غربی برای جابجایی همه جا روها بکارگرفته می شوند.

ماموریت ها

همه جا رو ها در سرویس های نظامی عمدتا برای انجام ماموریتهای زیر بکارگرفته می شوند: تغذیه واحدها، حمل سرباز، تخلیه مجروحین از صحنه نبرد، تقویت امواج بیسیم، سوخترسانی، حمل مین و دیگر مهمات، اطفا حریق، پست فرماندهی، حمل و شلیک خمپاره، تعمیر دیگر خودروها و یدک کشیدن آنها.

باندواگن 206

بی وی206 یک همه جا روی شنی دار دوکابینه است که توسط شرکت هاگلاندز سوئد ساخته شد تا در نیروی زمینی سوئد به خدمت گرفته شود. این همه جا رو دارای دو کابین است. کابین عقبی توسط کابین جلو یدک کشیده می شود و هر دو دارای شنی می باشند. شنی های هر دو کابین به موتور اتصال مکانیکی دارند و این امر توانایی ها حرکتی بی وی 206 را -مخصوصا در شن و برف- افزایش داده است. موتور همه جا رو در کابین جلویی قرارگرفته است.

ظرفیت کابین جلو 6 نفر و ظرفیت کابین یدک 11 نفر می باشد. در نمونه بی وی 206اس ظرفیت کابین جلو 4 نفر و ظرفیت کابین عقب 8 سرباز با تجهیزات کامل می باشد. بی وی 206 می تواند با سرعت 4.7 کیلومتر بر ساعت به آب بزند. وی بی 206 می تواند در درجه حرارت منفی 32 درجه تا مثبت 46 درجه سانتیگراد عمل کند و در دایره ای به قطر 16 متر دور بزند.
هر دو کابین بی وی 206 به تهویه مجهز بوده و همچنین می توان آن را به تجهیزات حفاظت دربرابر حملات ش.م.ه نیز مجهز کرد.

در عملیات آناکوندا ارتش کانادا به خوبی از همه جا روهای بی وی 206 خود استفاده کرد. استفاده از همه جا رو برای بالا رفتن از کوه های صعب العبور افغانستان باعث شد تا نیروهای عمل کننده بتوانند نیروی خود را ذخیره کنند. ارتش فرانسه نیز از بی وی 206 در کوزوو استفاده کرد. فرانسه تعدادی از بی وی 206 های خود را به همراه برجک مسلسل 12.7 میلیمتری سفارش داده است. این همه جا رو را می توان به مسلسلهای 7.62 میلیمتری، موشک و یا خمپاره نیز مجهز کرد.

اولین نمونه آزمایشی بی وی 206 در سال 1981 آماده شد. تا کنون بیش از 11000 دستگاه از این همه جا رو تولید شده است و بیش از 37 نیروی نظامی جهان از آنها استفاده می كنند. از میان کشورهایی که بی وی 206 را به خدمت گرفته اند می توان به برزیل، کانادا، چین، شیلی، آلمان، ایتالیا، فرانسه، اسپانیا، پاکستان، سوئد، بریتانیا، ایالات متحده و کره شمالی اشاره کرد. استرالیا برای تحقیقات علمی در قطب جنوب از نمونه غیرنظامی این همه جا رو استفاده می کند.

بی وی اس 210 وایکینگ

همه جا روی وایکینگ در اصل برای تفنگداران سلطنتی بریتانیا ساخته شد. ظاهر آن مانند بی وی 206 می باشد ولی از نظر ابعاد بزرگتر از سلف خود است. اکنون، تفنگداران دریایی از سه نمونه وایکینگ استفاده می کنند؛ مدل نفربر به ظرفیت 10 سرباز، مدل فرماندهی به ظرفیت 8 سرباز و مدل تعمیرگاهی به ظرفیت 4 تعمیرکار خودرو. هر سه نمونه می توانند توسط هلیکوپتر شینوک حمل شوند.

پس از بریتانیا، تفنگداران دریایی سلطنتی هلند نیز وایکینگ را به خدمت گرفتند. علاوه بر سه مدل قبلی، هلندی ها از یک مدل آمبولانس وایکینگ نیز استفاده می کنند. بزرگترین تفاوت بی وی اس 10 با بی وی 206 در موتور آنها است. وایکینگ از یک موتور 5900 سی سی دیزل قوی بهره گیره می کند که توانایی های عبور از مانع آن را تقویت کرده است. شاسی جدیدی نیز برای وایکینگ طراحی شده است. در نتیجه این تغییرات، توانایی حمل بار وایکینگ به 5 تن رسیده است.

وایکینگ می تواند در دایره ای به قطر 14متر دور بزند. بدون آماده سازی 1.5 متر عمق حداکثر عمق شناوری وایکینگ است اما اگر آماده سازی های لازم بر روی آن انجام شود وایکینگ می تواند وارد هر عمقی بشود و با سرعت 5 کیلومتر/ساعت حرکت کند. مدت زمان این آماده سازی در حدود 2 دقیقه می باشد.
کابین جلوی وایکینگ می تواند 1 راننده و 3 تفنگدار را به همراه سلاح ها و تجهیزات کامل حمل کند. ظرفیت کابین یدک 8 تفنگدار است. دو کابین به وسیله یک کابل با هم ارتباط صوتی دارند. کابین یدک را می توان برای حمل خمپاره یا یک ست کامل موشک ضدتانک میلان بکارگرفت. راننده یا فرمانده وایکینگ می توانند از پرتاب کننده نارنجک دودزا برای اختفا در شرایط رزمی استفاده کنند.
وایکینگ می تواند در درجه حرارتهای -46 تا +46 درجه سانتیگراد عملیات کند. نمونه آزمایشی وایکینگ به مدت 18 ماه در نروژ، سوئد، بریتانیا و عمان تحت آزمایش بود.

اولین سری از وایکینگها در سال 2003 به کماندوهای تفنگداران دریایی تحویل داده شد و قرار است که این همه جا رو تا سال 2023 در خدمت باقی بماند. در سال 2006 نیروی زمینی بریتانیا نیز شروع به استفاده از وایکینگ کرد. در سال 2006 ، 33 دستگاه وایکینگ تفنگداران دریایی در استان هلمند افغانستان بکارگرفته شدند. آنها را به صفحات زره ضد آرپی جی مسلح کرده بودند. در ماه می 2007، 21 دستگاه وایکینگ دیگر توسط نیروهای مسلح بریتانیا سفارش داده شد. این همه جا رو های جدید برای حمل پهپادهای جدید نیروی زمینی بکارگرفته شدند.

همه جا روی "جیگر" با نشان ارتش آمریکا

همه جا روی ناشناخته چینی در حال پیاده شدن از 1 فروند هلیکوپتر میل می 17

وایکینگ در حال شناکردن در ساحل دریا

2 دستگاه وایکینگ در درون هواپیمای باری سی 17

بی وی 206 در حال عبور از برف

(دوستان شرمنده عکساش کوچولو شد اگر کسی عکس بهتری داشت لطف کنه و در تاپیک قرار بده)
منبع: مجله جنگ افزار
نویسنده رضاکیانی موحد

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 437]