شاهدخت

واضح آرشیو وب فارسی:سایت دانلود رایگان:
شاهدخت
وُلف ديتريش شنوره
[*]

یک قفس؛ برو بالا، بیا پایین، آن تو یکی لنگ لنگان راه می‌رود، برو بالا، بیا پایین؛ پشم ریخته، پوست کنده شده: کفتار. اوف! چه بویی می‌دهد. بیچاره چه آبی از چشمش می‌ریزد. با نگاهی چنین کبره بسته اصلاً چه طور می‌شود چیزی دید؟
‏حالا به طرف میله‌ها می‌آید، نفس طاعونی‌اش به مشامم می‌خورد.
«حرفم را باور می‌کنید؟»
‏محکم می‌گویم: «کلمه به کلمه.»
‏پنجه‌هایش را می‌گذارد روی پوزه: «در اصل من جادو شده‌ام.»
«چه حرف‌ها! راستی راستی جادو شده‌اید؟»
‏سر تکان می‌دهد: «چون در واقع...»
‏غمگین می‌دمد: «من یک شاهدخت هستم.»
‏می‌گویم: «بله، اما به خاطر خدا! کسی نمی‌تواند کمکی به شما بکند؟»
‏پچپچه می‌کند: «چرا، موضوع این است که یکی باید مرا دعوت بکند.»
حساب آذوقه‌ام را می‌کنم؛ می‌شود کاری کرد.
«بعد دیگر شما واقعاً دگردیسی پیدا می‌کنید؟» «قسم می‌خورم.»
‏می‌گویم: «خوب باشد. پس امروز قهوه میهمان من.»
‏می‌روم منزل و لباسم را عوض می‌کنم. قهوه درست می‌کنم و میز را می‌چینم. چند شاخه گل رز از باغ در گلدان می‌گذارم، قوطی کورند بیف[**] را هم تقدیم می‌کنم، حالا می‌تواند بیاید.
درست سر ساعت چهار زنگ به صدا درمی‌آید. باز می‌کنم، کفتار است.
‏شرم زده می‌گوید: «سلام، می‌بینید که آمدم.»
‏دستم را به طرفش دراز می‌کنم و مي‌رويم به طرف میز. اشک از چهره پرپشمش جاری است. «گُل...» آه می‌کشد: «ای وای! ای وای!»
می‌گویم: «بفرمایید خواهش می‌کنم. بنشینید، دست برسانید.»
‏شرم‌زده می‌نشيند و در حالی که آب دهانش راه افتاده است به نانش ‏کره می‌مالد.
‏سر تکان می‌دهم: «نوش جان.»
‏می‌جود، تنه‌اش را می‌اندازد جلو و می‌گوید: «ممنون.»
‏این طور که او می‌بلعد، می‌شود آدم ترس برش دارد. نان روی نان است که ناپدید می‌شود؛ قوطی کورند بيف هم خالی است. در این فاصله با ملچ و ملوچ قهوه را هورت می‌کشد و زمانی اجازه می‌دهد برایش قهوه‌ي تازه بریزم که باقی مانده را لیسیده باشد.
‏می‌پرسم: «ها؟ خوشمزه است؟»
‏آروغ زنان نفس نفس می‌زند: «خیلی.» اما بعد ناآرام می‌شود. می‌پرسم: «چی شده؟»
‏چند بار سر بلند می‌کند و نگاهش را به پایین می‌آورد. پوستش بوی مُردار مي‌دهد، كنه‌هاي قرمز روي لكه‌هاي گرِ پشتِ گوشش مي‌خزند.
به او دل و جرئت مي‌دهم: « ها؟ »
هق هق مي‌زند: « من به شما دروغ گفتم.» با صدايي گرفته خرخر مي‌كند و با بيچارگي دسته گل رُز را لاي چنگالش مي‌پيچاند و مي‌گويد:
«من – من شاهدخت نيستم.»
مي‌گويم: «عيبي ندارد. مدت‌ها بود مي‌دانستم.»

------------------------------------------
* wolfdietrich Schnurre ، نويسنده‌ي آلماني (1920-1989).
** cornedbeef

برگرفته از كتاب:
والزر، روبرت - بكر، يورگن و ...؛ داستانك‌ها؛ برگردان ناصر غياثي؛ چاپ نخست؛ تهران: نشر ثالث 1388.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت دانلود رایگان]

[مشاهده در: www.freedownload.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 250]